Seçilmiş Ruh™ 1⭐

Seçilmiş Ruh™ ⭐️ 'Duygusallık Mı? Alakası Bile Yok.'

Ağlamaya başladım, hemen görünmez sığınağıma gittim. Rimelim, hızlı hızlı akıyordu. Rimel aktıkça, saçım yüzüme yapışıyordu, yüzüme peçete yardımı ile temizlemeye çalıştım ama bu sefer yüzüm daha kötü oldu. Aklıma, sürekli Stephany geliyordu. Ya onu öldüreceklerse? Saçımın, biraz daha yüzüme yapışmasına katlanamadım ve topuz yaptıktan sonra perdenin önüne geçtim. Perdeyi aralayıp sokağa baktım, eskiden bu sokakta, ailem ile kalıyordum. Annem bizi çağırırdı akşam yemeği için, bizde kardeşim Stephany ile birlikte sokakta koşar 'Hayır, hayır! Biz aç değiliz' diye diretirdik. Küçük ellerimiz, parmaklarımız, şirin suratlarımız...

Şimdi büyüdük ve birbirimizi kaybettik. Bir hiç uğruna. Ve şimdi, benim elim kolum bağlı burada öylece oturuyorum. Birşey yapmalıydım, onu kurtarmalıydım. Stephany'i, kayıp ailemi... Ailem gitmişti, Stephany ve beni, tam on yaşında bırakıp gitmişlerdi. Tam altı sene geçmişti, onların gitmesinin üzerinden, şimdi ben on altı, kız kardeşim on dört yaşındaydı. Ben onlara üzülmüyorum, bizi bırakıp gitmelerine.

Duygusallık mı? Alakası bile yok!

Sadece, onlardan nefret ediyorum, bana, bizi bırakıp giderken, 'Bunu sizin için yapıyoruz, o şeyi avlamamız şarttı. Şimdi onu avlamaya gidiyoruz.' Demişlerdi. O şey neydi? Hala hergün bunu soruyorum kendi kendime. Acaba, Stephany'nin kaçırılmasıyla, bir alakası varmıydı?

Bence vardı, ve o şey her ne ise, ailem onu avlayamamıştı. Ve o, bizim başımıza bela olmuştu, ailemizi parçalayan sebep olmuştu. O her ne lanet ise, onu bulup avlayacak ve onu Rüya Çeşme'sine gönderecektim! Evet, sanırım bugünlerde düşündüğüm en doğru, en mantıklı şey bu!

Babam, benim bir Rüya Bekçisi olduğumu biliyordu, cadı olduğumuda. Ama annem, beni sadece vampir sanıyordu, ona söyleyecek özgüveni kendimde bulamamıştım, kardeşim bir periydi. Ama o, Rüya Perisi'ydi. Ben insanların kabuslarına giriyordum, o ise güzel olan rüyalara. Babam, küçüklüğünden beri avlanıp dururmuş. Bizi, olağanüstü varlıklardan, onları avlayarak kurtarırmış. Ona ilk başlar hiç mi hiç inanmıyordum. Ama Stephany ve ben, güçlerimizi ve asıl kimliğimizi keşfettiğimizde, ona inanmaya başladım. Annemde bir periydi, ama o kendini, asıl kimliğini... Daha keşfedememişti, biz keşfetmiştik, çünkü tüm iyi, güzel rüyalarda o çıkıyordu karşımıza. Babam, söyleyecekti fakat, annemi kaybetme düşüncesi onu korkuttu ve söylemekten vazgeçti. Onuda, bizim gibi, olağanüstü varlıklardan sürekli kurtarmak, ve 'onu hergün kaybetmek' korkusu ile yaşamaya katlanamayacağını söyledi bize. Ve bu düşüncesinden vazgeçti.