What is my name?

H10 Waar ben ik! Alweer?!?

Terug naar Lyla, haar droom.

Helemaal donker, ik stond op en kijk om me heen. Alles is donker, tot er plots een licht is, ik besluit er maar naar toe te lopen. Lopen, lopen en lopen, ik kwam nooit bij het licht. Met een zucht ging ik op de grond zitten, Nouja ik dacht dat het de grond was, kon net zo goed het plafond zijn en dat ik ondersteboven hing, want alles was donker. Ik staarde ondertussen naar het licht in de verte, terwijl ik in een gevecht tussen mijn gedachten was. Hmm, het lijkt wel of het licht dichterbij komt. Ik kijk er beter naar, ja het komt naar mij toe, of ik ga vooruit zonder te bewegen. Wat?! Alles kan, idk.

Het licht kwam steeds dichterbij en ik begon er een figuur in te zien, een vrouw leek het wel. Een meter ofzo, stopte de vrouw voor me, ‘Hallo lieve schat, je herkent me waarschijnlijk niet vanwege je geheugenverlies, maar ik ben je moeder en…’’Mijn moeder? Je komt me wel bekend voor. ‘Onderbrak ik, mijn waarschijnlijke moeder. ‘Mooizo, je geheugen begint langzaam terug te komen. Ik ben hier om je te waarschuwen, het is niet veilig in dat kamp waar je bent, je moet weg daar en opzoek gaan naar Jessica Prins. Ook moet je zo snel mogelijk weg waar je nu bent, ga dus niet meer terug naar het kamp, te gevaarlijk. Alles word vanzelf duidelijk.’ Ik knikte en ze sprak verder, ‘ Ik zal je geheugen een beetje opfrissen met je naam, je naam is Olivia Jansen.’ Was het laatste wat ze zei terwijl ze langzaam weg vaagde, ‘Nee ga niet weg, ik heb nog zo veel vragen.’ Het begon ook langzaam lichter te worden, lichter en lichter.

-geen droom van Olivia (Lyla) meer-

Ik schrok wakker, waar was ik nou weer. Ik zat alweer rechtop, ergens in een kamer, pfieuw geen bos, hoef ik naar water te zoeken ofzo. Mijn ogen begonnen alweer te wennen aan het donker, de kamer was niet al te groot en er scheen een beetje licht tussen wat kiertjes door. Ik kroop richting het licht en zag dat het planken waren voor een raam. Hoe kom ik hier? Oh blehh, ik weet al wat er gebeurd was. Eloise lokte me in een soort van val, ik werd neergeslagen en vastgehouden bij een paar mannen en zei reed weg met de paarden. Ik hoop dat Belleza in orde is en wat zal iedereen bezorgd zijn, wie weet hoelang ik hier al ben. Oke, focus Ly-Olivia, Olivia ja dat is mijn naam, klinkt veel meer vertrouwelijker.  Adem in, adem uit, je hoofdzaak is nu hier weg komen en daarna opzoek gaan naar Jessica Prins. Net toen ik wou opstaan, ging de deur open.

Er kwam een man binnen, rond de 30 en hij zag er bestwel gespierd uit, beetje eng. ‘Ah, mevrouw is wakker, je zal vast wel verward zijn, maar alles word duidelijk. Mijn naam is James en je bent onze gevangen totdat de baas je komt ophalen. Je krijgt gewoon drie keer per dag eten, maar je komt niet in contact met een van de mensen die je eten brengen. Natuurlijk  is er geen mogelijkheid dat je uit je kamer komt en je gedraagt je gewoon netjes. Knik als je het begrepen hebt.’ Ik knikte bang en gaf een goedkeuren knikje en liep weer de kamer uit. Meteen na hem kwamen er twee vrouwen binnen met gebogen hoofden  met een bord en een glas in hun handen. Toen ze het hadden neergezet rende ze bijna weer de kamer uit.

De deur ging weer dicht en ik verwerkte even alles wat er net gebeurd is. Ik weet niet wat beter is, verdwaald zijn in een bos zonder eten of gevangen in een kamer in angst met eten. Over eten gesproken, ik eet alles wel, zelfs dat brood, vieze prutje en dat water. Ik sterf van de honger! Ik at snel alles op, het brood was hard, het prutje smaakte nergens naar en het water was een beetje warm. Maarja beter dan niks, laat ik me nu maar focussen om hier weg te komen. Ik ging liggen in het hoekje waar wat stro lag en een deken, ik sloeg de deken om me heen want het was een beetje koud en begon de kamer te bestuderen en te bedenken hoe ik hier weg kwam. Zucht, waarom gebeurd mij dit altijd?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Jeeeh, na twee maanden een nieuw stukje. Ik had eindelijk weer wat inspiratie en tijd. Ik zit bijna in mijn examens ( nog zo’n maand ofzo) dus zoveel tijd heb ik niet, maar inspiratie heb ik wel. Ik probeer echt waar vanaf nu elke keer als ik een beetje tijd heb wat te schrijven, want twee maanden was wel heel veel. Echt sorry!!! Maarja , hope you liked it!

Xxxx

Meggie