What is my name?

H2 De achtervolging

Onderweg zeiden we niet veel en ik vond het niet erg. Na een tijdje zag ik wat tenten staan, we kregen allemaal vreemde blikken naar ons toegeworpen, want zeg nou zelf als je een jongen je kamp ziet binnen lopen met een meisje in zijn handen die verwild (als dat een woord is) eruit zag zou jij dan ook niet vreemd kijken? Maarja Mick liep met mij een tent binnen en zette me neer op een kampeerbed. Er kwam een vrouw aan lopen en Mick vertelde haar wat er was. De vrouw knikte en zei liep naar me toe. ’Heyy, ik ben Emily ik ga je wond verzorgen, maar ik geef je wel eerst een verdovend middeltje, waarvan je inslaap valt, waardoor je nergens last van krijgt. Ik knikte en ze spuit dat middeltje in me en ik viel in een diepe slaap.

Toen ik wakker werd probeerde ik recht op te zitten maar ik zakte meteen weer naar benden. Mijn hoofd bonkte.  Emily zag dat ik wakker was en zei ’goedemorgen, ik help je wel overeind en je wilt vast wel wat eten en drinken' zonder op antwoord te wachten schoof ze een bord met eten drinken op mijn schoot. Ze hielp me overeind en ik begon meteen te eten' bedankt' fluisterde ik. 

Ik ging weer liggen toen Mick binnen kwam. 'ik zie dat je wakker bent en wat gegeten hebt, mooi' zei hij. Ik glimlachte naar hem en hij keek opgelucht. ' ze moet bij Jesse komen als ze kan lopen, wil je me waarschuwen als ze zover is? dan begeleid ik haar.' zei hij tegen Emily.' natuurlijk' antwoordde ze en ze ging met een andere zieke bezig. Ik bekeek haar goed en het viel me op dat iedereen zo jong was, geen oudere maar ook geen klein kinderen. Iedereen van ongeveer mijn leeftijd 15 tot 25 of zo. Ik zelf was 17 dat wist ik nog wel.

Mijn bed stond bij een soort raar, Ik had niks anders te doen dus keek ik maar naar buiten liepen mensen rond, met wapens en andere weer manden met eten of andere dingen. Ze waren allemaal dingen aan het doen, het zag er gezellig, maar ook serieus uit.Het was niet z'n groot kamp met een stuk of 20-30 mensen. Een paar tenten en twee kampvuren. Ik dwaalde af in me gedachten toen ik een toeter hoorde. Iedereen stond stil en begon toen als een gek op te ruimen. Tenten werden neergehaald , kampvuren uit, er werd ingepakt en er kwamen mensen binnen die hielpen met de zieke op een kar te zetten. Mick kwam naar mij toe en tilde me op hij zette mij op een paard, ik wou nog vragen wat er gebeurde maar we reden al en hij was te geconcentreerd op de weg. we waren een van de laatste en we gingen best snel. Ik keek achterom en je zag helemaal niet dat daar een paar minuten geleden een kamp stond. Wat was er toch aan de hand?

Na een tijdje begonnen we rustiger te rijden. ' wat gebeurde er? Waarom moesten we zo overhaast weg? en..' ik werd afgekapt door Mick ' rustig ik vertel je alles later wel laten we eerst naar onze volgende bestemming rijden ’zei hij rustig.‘Nee ik wil het nu weten!' riep ik en een paar hoofden keken om.' oké, wij zijn een groep jongeren die op de vlucht zijn voor de duistere. wij willen ons toevoegen bij het verzet maar er kwamen net een paar duistere op ons af. Normaal zouden we vechten, maar nu we jou hebben zijn we gevlucht' vertelde hij.' waarom vluchten we om mij' vroeg ik verbaasd' 'jij bent speciaal, je bent een half elf en die zijn bijzonder krachtig ,snel  en ze zijn gewoon zeldzaam. Niemand weet waar ze vandaan komen en als je z'n elf het zelf vraagt, als je er een tegen komt dan, dan weet die gene het zelf niet eens, ze kunnen er natuurlijk wel achter komen.' Ik knikte, maar begreep het nog steeds niet helemaal, ik een half elf? Ik vraag alter wel door. Toen hoorde we iets achter ons.

we keken om en er werd geschreeuwd dat de duistere achter ons waren. Meteen werden er zwaarden, bogen, pijlen en messen tevoorschijn gehaald. De zieke wagen werd omringd door paarden. Terwijl ik zat te kijken zei Mick; kan jij het paard overnemen? Hier zijn wat messen om je zelf te verdedigen, dan kan ik goed boogschieten.' Hij wachten niet eens op mijn antwoord en gaf me de teugels. Hij pakte zijn boog en ik zag nu pas dat hij een zwaard om had. Hij draaide zich om en schoot de eerste pijlen af. Terwijl ik een beetje stuntelde met de teugels was hij aan het schieten, ik had het paardrijden nog niet helemaal onder controle , het was dan ook de eerste keer en daardoor begonnen we een beetje achter te raken. Mick begon te schreeuwen dat ik het paard aan moest sporen en daardoor lette hij niet goed op. Hij werd geraakt door een pijl in zijn zij, hij hield zijn schreeuw in maar ik zag aan zijn gezicht dat het veel pijn doet. 'Gaat het?' vroeg ik,' ja het gaat prima' zei hij met een moeilijk gezicht. Hij hing ze boog om en pakte de teugels van me over en begon als een gek te rijden. 'Hoe ver moeten we nog?' vroeg ik,' geen idee we moeten ze afschudden ze zitten nu allemaal achter ons.' antwoordde hij met moeite.

We reden en reden maar door en het bos werd steeds dichter. We konden er een paar afschudden en uiteindelijk waren er nog maar twee achter ons. Ze kwamen steeds dichter bij,' wat moeten we doen? Ze komen steeds dichterbij! Zei ik paniekerig. ‘blijf rustig. Het komt wel goed ’kalmeerde Mick me.Toen ze bijna naast ons waren steigerde Mick en liet het paard stoppen' spring' riep hij en ik sprong van het paard. De duistere hadden het niet verwacht en waren nog een stukje doorgereden. Toen ze ook van hun paard af waren, kwamen ze op ons af rennen, Mick schoot een pijl in de been van een van hun, waardoor ze vertraagde. Dat gaf ons meer tijd en Hij trok me mee en we begonnen te rennen. Mijn been deed super pijn maar hij bleef me mee trekken waardoor ik wel moest rennen. Toen de achtervolgers niet meer in zicht waren stopte hij en zei;' klim in die boom, ik help je.' ik klom met zijn hulp en met veel pijn kwam ik in de boom en hij kwam er ook in. We klommen zo hoog mogelijk totdat de takken te veel doorbogen.' wees zo stil mogelijk' fluisterde hij tegen me en ik knikte heel bang.

Na een tijdje liepen de achtervolgers onder de boom waar we in zaten. Ze hadden hun paarden bij zich, we hoorde ze praten. ‘Ze zijn allang weg, laten we maar gewoon gaan ’zei de gene met de afgebroken pijl in zijn been, de ander knikte en ze reden weg. Na dat ze weg waren wachten we nog even en toen ging we langzaam naar beneden klimmen. 'au, mijn been!' Riep ik toen ik op de grond kwam.' Oja sorry ik was je wond vergeten' zei Mick schuldig. 'Geeft niet' zei ik. 'we zullen een stuk richting het noorden moeten lopen, ik hoorde dat ze naar Schwim gingen een dorpje in het noorden dus, ik hoop dat je het red.'’ ja  het komt wel goed' zei ik. En jij dan met die pijl in je zij' en ik wees naar de pijl. Hij brak een stuk af zodat er alleen nog een stomp in zat. 'Lukt wel, kom we gaan lopen en als je been te pijn doet zeg je het, dan draag ik je.' 'O nee je gaat me niet dragen je bent zelf gewond dan zou jou dat alleen maar in de weg zitten, kom we gaan lopen' zei ik en hij wist dat hij er niet tegen in kon. We begonnen te lopen op weg naar Schwim.