Tony Starks secret daughter |Bucky & Dutch|

Hoofdstuk 37: Het laatste beetje

Je wordt weer wakker. Welke dag is het? Hoe laat zal het zijn? Je heb nog steeds helemaal geen benul van de tijd. Je weet niet of het midden in de nacht is of dat het juist overdag nog is. Je probeert om je heen te kijken, om te zien of er eigenlijk nog meer in de kamer is. Je ziet boven je het bolletje hangen, maar daar wist je al. Je ziet dan ook de deur. Het lukt je steeds beter om meer kleine dingetjes te zien, maar er staat niet veel meer in de kamer. Plots zie je ook boven in een hoekje een cameraatje hangen. Er knippert een rood lampje in een hoekje, dat betekend dus dat die het doet. Je blijft er maar naar kijken. Je hoopt eigenlijk dat ze je aan het filmen zijn en dat ze het naar de Avengers sturen, zodat ze weten waar je bent. Opeens vliegt de deur weer open en wordt het licht weer aangedaan. Je ziet even niks en als je alweer wat meer ziet, staat de man naast je en doet allemaal apparaten aan je vast maken. Je raakt een beetje in paniek. Wat gaat hij doen? "Ben je er klaar voor?" Waar klaar voor? Wat gaat hij doen? Hij zet iets van een apparaat aan en je voelt een enorme schok door je lichaam. Je gilt het uit. Het blijft maar door gaan. Het gaat door heel je lichaam. Het stopt even. Je komt een beetje op adem. De man begint te praten, maar je hoort het maar half. "Je dacht toch niet dat je weg kon lopen en dat we je dan zo weer in onze armen namen, je moet wel even wat boete betalen voor dat je weg ben gegaan!" Hij lacht en drukt weer het knopje in. Er komt weer een schok en je moet gelijk weer schreeuwen. Het blijft maar door gaan. Je gaat dit niet volhouden. Je kan niet meer. Je voelt dat je weer licht wordt in je hoofd. Alles begint te draaien. Je voelt nog steeds pijn. Alles wordt wazig en je valt weg.

Je schrikt op. Je wilt overeind komen, maar je wordt tegengehouden. Je zit nog steeds vast aan de stoel. Je hoort dat er aan de buiten kant van de deur aan de sloten gezeten wordt. De deur vliegt weer open en het licht gaan weer aan. Voor een paar seconde zie je weer even helemaal niks. Dat licht is zo fel als het weer aan gaat, terwijl het maar een klein bolletje is. Nadat je weer wat meer kan zien en er wat meer gewend aan bent, staat er opeens weer een man voor je. Het is weer dezelfde man als een paar dagen geleden en gisteren. "Ben je weer wakker?" Hij moet lachen. Je snapt niet waarom hij dit nou allemaal zou grappig en leuk vindt. Je zegt niks terug en laat geen emotie zien. Je voelt nog steeds een beetje pijn in je lichaam. "Kom maar binnen! Ze is er wel klaar voor!" Nee, nee niet weer. Je kan dit niet nog een keer. "Nee, nee alsjeblieft niet." Hij kijkt je verbaasd aan. "Ze praat, wow! Denk je nou echt dat jij iets voor het zeggen heb?" Er worden weer spuiten met slangen aan je armen en benen bevestigd. Je probeert je armen zoveel mogelijk te bewegen dat ze het er niet in kunnen stoppen, maar het helpt niet. Je zit te strak vast. Je ziet weer dat er blauw spul door de slangen gaat en je voelt het gewoon je lichaam in komen. Er schiet weer hele erge pijn door je lichaam. Ze stoppen best wel snel deze keer, maar de pijn blijft nog door gaan. "Nou dit was de laatste, je bent nu officieel een super soldier, succes nog hé!" Succes? Wat bedoelt hij daarmee? Je begint plots helemaal te shaken. Je heb overal steken. Je wilt dat het op houdt. Je kan niet meer. Waarom? Waarom doen ze dit? Het shaken houdt na een tijdje op maar de pijn blijft nog lang door gaan. Het wordt alleen maar erger. Je moet huilen. Je wou dat je vader hier was. Of Bucky of de oude Mason. Dan zou je door vechten, voor hun. Wat heeft het nu nog voor zin om door te gaan? Je zit hier waarschijnlijk voor altijd? Je gedachten slaan weer op hol. Na een tijdje val je huilend in slaap, met nog steeds overal pijn.

Je schrikt weer wakker. Ouw, je voelt aan je hoofd. Het doet nog steeds pijn. Heel je lichaam begint weer pijn te doen. Allemaal schokken door je lichaam, je kan eigenlijk niks meer bewegen. Wow je kan je armen optillen. Je zit niet meer vast aan de stoel. Je ligt nu op een grond. Je kijkt om je heen. Het is een andere kamer. Je kan gewoon lopen. Waarom ben je opeens hier naar toe geplaatst? Je heb eigenlijk niet veel meer, niet eens een bed. Je moet op de vloer slapen, op een matje. Je heb dan nog wel een wc. Je kan het licht nu zelf aan doen. Maar voor de rest is het een kale, kleine kamer. Je blijft in een hoekje in elkaar zitten. Je lichaam doet nog steeds pijn en in het hoekje kan je nog ergens tegen aan leunen. Ook in deze kamer zie je in een hoekje weer een cameraatje. Plots gaat de deur open. Je ziet niemand staan. Je weet niet of je moet gaan kijken of dat je juist moet blijven zitten. Je staat op. Je ziet dat je een bandje om je arm heb. Je denkt al te weten wat het is. Je probeert je telekinese te gebruiken, maar er gebeurt niks. De band blokkeert al je krachten. Je bent bijna bij de deur en de deur vliegt weer dicht. Je hoort vanaf de andere kant "tijd is weer op!" Tijd is weer op? Je had eerder moeten gaan. Je gaat weer in het hoekje zitten en na een tijdje val je weer in slaap.

De volgende dag wordt je wakker en de deur vliegt gelijk open. Je loopt naar de deur toe en je ziet niemand staan. Je stapt uit de kamer en je ziet dat er een lange gang is. Er staat aan beide uiteinde een hek. Je ziet nog meer deuren van andere kamers. Plots zie je iemand uit een andere kamer stappen. Je schrikt op. Hoe dan?