Tony Starks secret daughter |Bucky & Dutch|

Hoofdstuk 51: Home

Jullie lopen door heel het gebouw heen en je ziet overal mensen op de grond liggen. Sommige zijn heel erg gewond en sommige zelfs knock-out out. Er liggen niet veel doden tussen, dat zie je gewoon. Je merkt ook wel dat er steeds meer wakker beginnen te worden. Er zijn er zelfs nog een paar die op jullie beginnen te schieten. Mason is inmiddels alweer een paar keer weggevallen en nu heeft je vader hem maar vast zodat hij sowieso niet valt op de grond. De schoten worden steeds meer en jullie worden ook een paar keer bijna geraakt. Je kijkt je vader aan en je ziet gewoon aan zijn blik dat jullie hetzelfde idee hebben. Tony heeft inmiddels alweer heel zijn iron man pak aan en stijgt op en vliegt weg. Hij gaat zo door een raam heen wat half open stond, maar doordat hij er doorheen is gevlogen staat het nu helemaal open. Het plan was dat jij dan weer in rook zou veranderen en ook terug zou gaan naar de nieuwe plaats, maar je moet je eerst weer een beetje focussen en concentreren om het weer te laten lukken. Het begint nu te lukken en voordat je weggaat voel je nog iets tegen je been aan komen. Je kijkt snel of het geen schot was en gelukkig ben je niet ernstig gewond. Het lukt je nu weer helemaal om in rook te veranderen en je bent binnen een paar seconde weer thuis in de Avengers Tower.

Het is gewoon bijna bijzonder om daar weer naar binnen te lopen. Wat ben je daar toch lang niet geweest en wat heb je het toch ook gemist. Als je net binnen bent, komt Beau gelijk aanlopen en hij geeft je gelijk een knuffel. Je bent er eigenlijk een beetje verbaasd over want je bent ook niet zo lang weggeweest. Jullie lopen daarna samen naar Mason toe en de blijdschap op zijn gezicht is gewoon bijna niet te beschrijven. Je merkt ook dat Mason weer wakker begint te worden en hij heeft nog niet gelijk door waar hij is en wat er allemaal is gebeurd. Hij is vaak weggevallen en ook door de medicijnen heeft hij waarschijnlijk het meeste niet eens meegemaakt en gaat hij dat ook niet meer kunnen herinneren. Hij is nog erg zwak en valt weer heel eventjes weg. Je weet dus ook niet helemaal zeker hoe hij gaat reageren als hij weer helemaal zichzelf is. Je wilt je er eigenlijk niet te veel druk over maken en genieten van het moment dat je gelukkig weer thuis bent. Je voelt je zo vrij maar ook gelijk zoveel veiliger dan dat je eerst was in die kleine donkere kamer. Je kan ook niet wachten om Mason en Beau heel het gebouw te laten zien. Na een tijdje komt ook de rest binnenlopen en je begroet iedereen weer even. Wat heb je iedereen toch gemist. Je praat heel eventjes met iedereen en het is gelijk al heel gezellig. Je zit naast Beau en af en toe kijk je ook even om, om te kijken hoe het met hem gaat. Hij heeft dit allemaal natuurlijk nog nooit meegemaakt. Hij heeft heel zijn leven in een cel gezeten en nog nooit eigen keuzes kunnen maken. Als je naast je kijkt zie je alleen maar dat hij een grote glimlach op zijn gezicht heeft. Je ziet hem gewoon genieten van elk moment. Je wordt er zelf ook blijer van om hem zo te zien.

Je kijkt een beetje rond in de groep en je beseft je dat je iemand mist. Je mist Bucky natuurlijk. Je zou nou eigenlijk naast hem moeten zitten en een beetje tegen hem aan moeten leunen, maar hij is hier niet en je weet ook niet waar hij nou wel is. Je gedachtes dwalen een beetje af en je merkt niks meer van wat er allemaal gezegd wordt en waarover gepraat wordt. Het enigste waar je aan kan denken is Bucky. Opeens wordt je wakker door wat lawaai. Je schrikt er een beetje op van en je kijkt gelijk naast je. Blijkbaar is Mason weer wakker geworden en is hij van de bank af gevallen. Je staat op en rent naar hem toe. Je helpt hem om overeind te komen en daarna begeleid je hem naar de bank. Je ziet dat hij er nog niet helemaal bij is en dat hij een beetje verward om zich heen aan het kijken is. Als hij eenmaal zit, ga jij ook op een stoel ernaast zitten. Je merkt dat hij steeds meer bij begint te komen en dat hij weer steeds meer zichzelf wordt. Je ziet hem om zich heen kijken en een beetje in paniek raken. Hij weet natuurlijk helemaal niet waar hij is. Je staat op en je legt je hand op zijn schouder. Je ziet dat hij er een best van schrikt dus je fluister snel in zijn oor "rustig maar het is goed. Je bent veilig." Hij kijkt om en je ziet al een soort opluchting als hij jou ziet staan. Je stelt daarna iedereen aan hem voor en als laatste doe je nog een keer je vader. "Nou Mason dit is Tony, onze vader." Zijn gezicht veranderd helemaal en hij begint bijna te schreeuwen. "Jouw vader, niet mijn vader." Hij staat op en hij pakt Beau vast en wil weg lopen maar je houdt hem nog net tegen. "Mason kom op nou, geef hem gewoon een kans. Waar wil je anders naar toe gaan en wil je je broertje ook een keer geen kans geven op een goede leefomgeving?" Je hoopt natuurlijk dat hij gewoon blijft en je gaat absoluut Beau niet laten gaan. Je ziet hem heel even twijfelen en daarna zegt hij maar "oké is goed. Hij krijgt nog een kans." Je rent naar Mason toe en geeft hem gelijk een knuffel. Je fluistert ook nog snel in zijn oor "welkom thuis."