Tony Starks secret daughter |Bucky & Dutch|

Hoofdstuk 34: Hurry up!

Je hapt naar adem en je wordt weer wakker. Je voelt een pijnschok door je arm. Je vader heeft je nog steeds vast en jullie zijn net op een veilige plek aan gekomen. Het is een nieuwe plek omdat de oude ontdekt was en niet meer veilig was. Het is buiten de stad. Je vader rent naar binnen "Bruce! Bruce! Ik heb je nodig! Waar ben je?" Hij legt je neer op een opereer tafel. De andere waren al iets eerder klaar, maar jullie moesten nog tegen hydra vechten. "Oh god, wat is er met haar gebeurd?" Hoor je Nat vragen. Alles is een beetje onduidelijk en wazig. Je voelt je leeg. Je schouder is nog steeds aan het bloeden. Bucky komt binnen rennen. "Waar is ze? Is ze nog aan het bloeden?" Hij ziet je liggen en je ziet tranen in zijn ogen. Je wilt je arm optillen, maar dat lukt niet meer. Je arm doet zo veel pijn. Bruce komt naar binnen rennen en schrikt een beetje als hij jou ziet liggen. Je vader verteld precies wat er is gebeurd en dat je bent geschoten in je arm. Bruce durft het niet aan om je te opereren, dus ze besluiten om je naar het ziekenhuis te brengen. Ze willen eerst met de auto gaan, maar je vader vindt het allemaal te lang duren. Hij tilt je op en vliegt in zijn iron man pak naar het meest dichtstbijzijnde ziekenhuis.

Hij rent naar binnen "help! Help! Ik heb iemand nodig." Een dokter komt naar jullie toe rennen. Hij kijkt naar jou en wijst gelijk naar een andere dokter dat hij een bed moet halen. "Oké, wat is er gebeurd?" "Ze werd beschoten toen we op een missie waren en ze blijft bloeden. Het is nog niet gestopt. Het heeft geen slagader geraakt dat hebben we al gezien." Inmiddels is er al een bed bij je gebracht en je wordt er op gelegd. Ze doen dat niet heel voorzichtig "ouw!" Roep je keihard. Je heb al niet heel veel gevoel meer in je arm, maar als je dat nog voelde, dan deden ze het niet heel voorzichtig. Je ziet dat je vader de dokters boos aankijkt. "Wat gaan jullie nu doen?" Vraagt hij dan ook. "We gaan haar gelijk opereren anders is er een hele grote kans dat ze het niet overleefd. Je ziet je vader schrikken. Hoe erg zou het voor hem moeten zijn als hij nog iemand verliest. Je wil voor hem vechten. Je moet dit overleven. Je krijgt weer een masker op en gaat onder narcose. Je merkt helemaal niks van de operatie.

Je wordt weer wakker en je ziet Bucky met spanning wachten. "Hey Buck!" Hij schrikt op. Je moet een klein beetje lachen en hij komt naar je toe. Hij geeft je een knuffel zover je dat nog kan. Je zit aan allemaal snoertjes vast en je voelt eigenlijk niet heel veel. Je heb wat morfine gehad. Daardoor is ook alle pijn weg. Je kijkt naar je arm en er zit allemaal verband omheen. Bucky rent naar buiten en je hoort hem roepen "ze is wakker! Ze is wakker!" Je moet lachen, bijna iedereen komt naar binnen rennen. Je vader komt eerst naar je toe en geeft je gelijk een knuffel. Iedereen is blij dat het goed met je gaat. Het geeft een goed gevoel. Je vader legt ondertussen uit wat ze allemaal hebben gedaan tijdens de operatie en dat je nog 1 dag in het ziekenhuis moet blijven. Je baalt, je wil eigenlijk gewoon gelijk naar huis gaan. Bucky en je vader blijven de nacht bij je. Je ziet ze allebei slapen in een stoel en je moet een beetje lachen. Ze liggen er eigenlijk best grappig bij. De volgende ochtend als je wakker wordt zie je aan het eind van het bed kleren liggen. Ook staan Bucky en je vader met de dokter te praten. "Goeiemorgen allemaal!" Ze draaien zich om en hebben een lach op hun gezicht. "We gaan naar huis y/n!" Hoor je je vader zeggen. Je krijgt ook een lach op je gezicht. Een vrouw helpt je om snel wat makkelijks aan te doen wat al op je bed klaar lag. Ze willen een rolstoel pakken, maar je zegt dat dat niet hoeft. Je arm is geblesseerd, niet je benen. Je kan prima lopen. Je probeert op te staan, maar je zakt toch een beetje door je knieën heen. Bucky vangt je op en ondersteunt je naar buiten. Jullie stappen in de auto en rijden naar de nieuwe locatie. Het is een mooi groot gebouw. Het is nu geen hogen toren meer maar veel lager en platter. Het ziet er ook veel nieuwer en moderner uit. Je stapt uit de auto en Bucky ondersteunt je weer. Jullie lopen naar de deur. Je vader doet de deur voor je open en je gaat naar binnen.

Je komt binnen lopen en je ziet allemaal ballonnen hangen. "Ik ben toch helemaal niet jarig?" Iedereen moet lachen "y/n we wilden je gewoon een hart onder de riem steken, en we wilden je ook even opfleuren. "Oh bedankt allemaal!" Bucky helpt je daarna om naar boven te gaan en hij helpt je om in je bed te gaan liggen. Je valt al snel in slaap. De dagen erna rust je veel uit. Er komen vaak mensen bij je zitten om even met je te praten, maar ze blijven meestal niet lang omdat je daar ook moe van wordt. Na twee weken gaat het alweer een stuk beter. Je kan je arm weer normaal bewegen en je hoeft geen mitella meer te dragen. Je bent ook minder moe en je heb zin om weer iets te gaan doen. Je gaat naar Bucky toe. "Hey Buck, heb je zin om te gaan wandelen ofzo?" "Tuurlijk bunny, ik wil al heel lang weer iets samen met jou doen." Je geeft hem een knuffel en daarna zoenen jullie nog heel even. Wow wat heb je die lippen gemist. Die zachte vertrouwde lippen. Je doet heel snel wat anders aan. Je zegt nog even tegen je vader dat je gaat wandelen en je loopt daarna samen met Bucky naar buiten.

Jullie lopen over straat, jullie zijn op weg naar een park, omdat je daar de beste wandelingen kan maken. Jullie komen aan in het park. Het is heel erg mooi weer en je voelt eigenlijk al bijna geen pijn meer. Nadat jullie de wandeling door het park hebben gemaakt besluiten jullie om weer terug te gaan. Jullie lopen het park uit en gaan op de stoep aan de overkant lopen. Opeens hoor je een stem achter je. Je schrikt op. "Hallo y/n!" Je herkent die stem uit duizenden.