MECAZ KADIN 2

3. BÖLÜM

Şu sıralar evsiz bir çocuğum sanki ama sokak çocuğu değil, öyle sığındığım bir kalp yok o yüzden evsizim.  Ailem var ama bana ait değil bu yüzden de kimsesizim. Bulutlara sığındım, gözyaşlarımı onlara sakladım; bir gün ansızın yağmurlar eşlik etti bütün acılarıma.

En çaresiz gecemin sabahı oldu fakat güneşim asla doğmadı.

Ben, umudumu her sabah daha iyi olacak diye kalkıp her gece daha beter yatarken kaybettim; ancak kimse bunu anlamadı.

Sizin hiç çocukluğunuz öldü mü? Benim çocukluğum, gençliğim, hayallerim, umutlarım öldü. O, bir kez öldü; ben bin kez öldüm. Şimdi yine çok karanlık bir gecedeyim, gerçekler tüm soyutluğu ile önümde. Karanlığı sevmem. Korkuyorum, üşüyorum, donuyorum, mahvoluyorum. Birilerine sesimi duyurmak istiyorum, meğer çığlıklarımın sesini kısmışlar; bunu da çok sonradan anlıyorum.

Siz hiç hayal kurar mısınız? Benim hayallerimi çaldılar benden. Benim düşlerimi aldılar elimden. Ben, hayal kurmak nedir bilmem.

Anneciğim anneciğim, neden yaktılar hayallerimi?

İşte şimdi boşluktayım, gölgem bir depremin silsilesi.

Anneciğim anneciğim, söylesene toprağın en derinine bir zehir gömülür mü?

İşte şimdi zamana yeniliyorum, duygularım birer cehennem bekçisi.

Babacığım babacığım, bak görüyor musun küçük kızının ruh sancısını?

İşte şimdi duvarların arasında sıkışıp kalmışım, yağmurlar acıtıyor bedenimi.

Bugünlerde içimde keskin bir acı var. Tarifi anlatılmaz, acısı kaleme alınmaz, yarasının resmi çizilmez, sözlükte herhangi bir karşılığı olmaz. İçimde öyle bir acı var ki, kimse bunu bilmez. Kimseye anlatamam yaralarımı, kimseye dillendiremem derdimi. Çünkü anlatsam da anlamazlar beni. Durup birden ''Anlat.''derler, oturur anlatırım ama ''Boş versene.'' derler. Bir boş ver demeniz ile unutabilseydim acımı, bunun adı zaten acı olmazdı. Geceler boyunca içime atıp sessiz sessiz öldüm ben. Hiçbiriniz görmediniz, fark etmediniz, kulaklarınızı kapattınız. Eh, bu da benim ayıbım olsun.

Ve şimdi sırtımdaki kocaman bıçaksın işte.