MECAZ KADIN 2

2. BÖLÜM

Kabuk bağlamayan, her seferinde oluk oluk akan, bizi en derinden etkileyen, bize insanlığımızı sorduran yaramızdır kadın cinayetleri, kadına yönelik şiddet ve çocuk istismarı.

Zordur birey olmak, zordur kadın olmak, zordur çocuk olmak, zordur her gün öldürülme korkusuyla yaşamak. Bütün bunlar sistem politikalarının, daha doğrusu erkek egemen sisteminin doğurduğu sonuçlardır.

Türkiye'de kadın olmak demek, dışarıya çıktığın andan itibaren tacizlerle boğuşmak demek. Giydiğin kıyafete göre yargılanman demek. Gece dışarıya çıktığın için suçlu oldun demek. Zorluklarla tek başına mücadele etmen demek. Toplum ile savaşman demek. Sürekli kendini anlatmaya, ispatlamaya çalışman demek. Yaptığın makyajdan kaynaklı hakaretlere maruz kalman demek.
Türkiye'de kadın olmak demek, başlı başına bir sorun demek.

Hadi, sokakta kaçacak bir yerin var ancak toplu taşıma araçlarında böyle bir şansın yok maalesef ki. Herhangi birisi sizi taciz ettiğinde araçtaki diğer kişilerin size destek çıkacağının bir garantisi yok. Burası böyle bir ülke işte.

Şikâyet edecek olsanız dahi neredeyse eminsiniz ki cezasızlıkla sonuçlanacak ve üstüne üstlük toplumdaki birçok cahil insan ile uğraşıp kendinizi kanıtlamaya çalışacaksınız.

Duyguları dayak yemiş bir prensesim ben, siyah pamuk gibi tüyler kesti bileklerimi.

Kuş tüyü toprağa yatırdılar zarif bedenimi, oysa pembeleri severdim ben; kefenime işlediler bu zalimliği.

Sonra binbir büyülü kara pırıltı yağdı üstüme. Hepsi nefret kokuyordu yüzümdeki mor allıklara aldırmadan.

Duyguları dayak yemiş bir prensesim ben. Bir daha hiç büyümeyecek, hiç gülmeyecek...

Alnıma yazılan bu kara yazgının bedelini çocukluğumla vererek hayallerimden en ağır sürgünü yedim.

Yarının kurbanı ben olmak istemiyorum. Ailem, tabutuma beyaz gelinlik örtüp sarılsın ağlasın istemiyorum. Haberlerde 3-5 dakika görünüp ardından 'Ah Vah' ettiren bir cinayete kurban gitmek istemiyorum. Arkamdan ağıtlar yükselsin istemiyorum. Hayatımdan güleceğim anlar, yaşayacağım dakikalar, yazacağım satırlar, okuyacağım kitaplar, gezeceğim yerler, dinleyeceğim müzikler çalınsın istemiyorum. Annemin yüreğine evlat acısı düşsün istemiyorum. Babamın acıdan kahrolmasını istemiyorum. Kız kardeşim ablasız büyüsün istemiyorum.
Biri bana 'Zarar verecek mi?' diye düşünmek istemiyorum. Dışarıda kahkaha attığım zaman acaba 'Hakaret ederler mi?' diye düşünmek istemiyorum.

Yahu ben katledilmek istemiyorum, anlamıyor musunuz?