MECAZ KADIN 2

4. BÖLÜM

Bütün acılarımı silecek, bütün yaralarıma merhem olacak, beni yeniden hayata bağlayacak olan adam; şu an neredesin, ne yapıyorsun ya da kiminlesin bilmiyorum ancak bilmeni isterim ki seni çok özledim.

Sesini duymaya, elini tutmaya, ne olursa olsun ilk sana sığınmaya, sana sarılmaya, varlığını hissetmeye, kokuna, bakışına, kısacası sana dair her şeye ihtiyacım var. Bilmiyorum, çok güzel bakıyorsun; lütfen bunu boşa harcama. Tamam, beni sevmiyorsun ama ne olur bir başkasını da sevme ya... Belki bencil bir insanım ama o yeşil gözlerin bir başkasına değmesin, bu kadarını kaldıramam.

İçime attığım şeyler ruhumu çürüttü.
İçim kırık dökük, umudumun boynu bükük. Böyle sanki bilmediğin bir astım krizindeyim, gökyüzü nefes nefese.

İnsan hiç çok sevildiği için gider mi? Beni neden sevmedin diye sorulmaz. Yanlış harekettir. Nasıl sorayım abi? Beni neden sevmedin diye sorulur mu hiç? Sevmemiş işte. Boyum yüzünden sevmemiştir ya da kilom yüzünden. Ne bileyim abi, sevse sorardım işte. Nedenini de sevmemiş be, kalkıp sen beni neden sevmedin diye sorulur mu? İnsan kendini bile bile bu kadar kırar mı?

Nasıl bir his biliyor musun? Biri yanımdan geçerken senin gibi yürüyor, senin gibi bakıyor ve benim bütün unuttuklarım boşa gidiyor. Ansızın bir koku doluyor burnuma, sen geldin zannediyorum, burnumun ucu sızlıyor. Çalıştığım yerde ansızın senin sesini duyuyorum dönüp hızla bakıyorum ama senin olmadığını anlayınca yutkunup sessizce önüme dönüyorum. Ya da bineceğin otobüsün içine bakıyorum, hani belki görürüm umuduyla fakat bu ihtimal de yine elimde kalıyor her zamanki gibi. Her seferinde olduğu gibi seni göremiyorum. Tam o anda gözlerim doluyor, tırnaklarımı batırıyorum avucuma ve ağlamamak için olabildiğince direniyorum. Nefes alıyorum ama o nefes ciğerlerime dolmuyor. Güçlüyüm diyorum ama tek bir bakışınla bütün duvarlarımı yıkıyorum. Mesela tamam bu sefer bittim, tükendim diyorum ama söylediğin tek bir cümle ile yeniden hayata tutunuyorum. Sonuç asla değişmiyor. Ne ben vazgeçerim özlemekten, ne de sen vazgeçersin beni bitirmekten. Geçecek diyorum, geçmeyeceğini bile bile kendimi kandırıyorum. Bir ara böyle hafif unutur gibi oluyorum, bir şey oluyor o ara sonra odama gidip kapıyı kapattığımda kendimle baş başa kalınca sanki o an bütün uzuvlarım acıyor. Düşüyorsun yüreğime kor bir ateş gibi, yakıyorsun bütün bedenimi. Her gece başımı yastığa koyduğumda zihnimde beliriyorsun, ulan diyorum yine yenildim sana be... Derin bir nefes alıyorum, ağlamak yok bu defa diyorum kendi kendime. Tam düşüncelere dalmışken yanağıma düşen gözyaşı ile irkiliyorum. Varken olmayan birisini özlemek ne kadar kötü değil mi? Bu, çok ağır yahu! Ciğerim sökülecek sanıyorum ama bir bakıyorum dışarıdan her şey çok normal. Özlemden delirecek gibi oluyorum, kimseye belli etmemek için üstün bir çaba sarf ediyorum. Sonra bir şey oluyor böyle gülüyorum, konuşuyorum ama o lanet his batıyor içten içe. Boğazım düğüm düğüm oluyor, zorlukla yutkunup yüzüme sahte bir maske takıyorum. Mutluyum sanıyorlar  fakat bir şey belli etmemeye çalışıp gözlerimi kaçırıyorum. Konuşsam biliyorum sesim titreyecek, gözlerim dolacak, bakışlarım uzun uzun boşluğa bakacak. Her defasında çaresizce gözlerimi gökyüzüne çevirip gözyaşlarımı geri itmeye çalışıyorum. Yapamıyorum sensiz, öylece kayboluyorum anıların arasında.

Saniyeler dakikaları, dakikalar saatleri, saatler günleri, günler yılları kovalıyor ama içimdeki boşluk hissi yerini öylece koruyor. Ne seninle oluyor, ne de sensiz. Farkında mısın bilmiyorum ama kalbimin dizlerini çürüttün be adam!

Sonra anızın bir fotoğraf çıkar karşına, yanar kül olursun. Unuttum dersin ancak gözlerin ateş olur, zihnin tuzla buz. Ve şimdi gecenin bilmem kaçında anlıyorum ki, ben seni unutamamışım Rakı Beyazı!
Öyleyse şerefe 🍷

Ben seni beklemekten yorulmadım da sen yorulmadın mı gelmemekten?

Kadın hâlâ âşık, Adam hâlâ yok..

Benim de hikayem bu işte.