Zaginiony brat

Rozdział 4. Strach

Obudziłam się rano około 6:40, znowu nic mi się nie śniło. Cieszyłam się z tego.
Miałam jeszcze sporo czasu do śniadania , więc zostałam jeszcze w łóżku.  Dużo rozmyslalam.  Cały czas o Filipie oraz moim bracie- Antonim.  Doszlam do wniosku, że muszę z Nim porozmawiać , bo będę się tak męczyć.  Musiałam. To nie dawało mi spokoju.
Dochodziła 8:00 więc czekaliśmy na pielęgniarkę aby zejść na śniadanie. Nie widziałam nigdzie Filipa, zeszliśmy więc bez Niego .
Kiedy już jadlam zobaczyłam go jak wchodzi na stołówkę   przepraszajac   za spóźnienie.
Przysiadlam się do Niego i zaczęłam wypytywac.
Moim pierwszym pytaniem było dlaczego naprawdę on tu jest, z jakiego powodu.
Powtórzył poprzednią odpowiedź,  czyli , że jest tu z powodu depresji i próby samobojczej.  Faktycznie, nigdy nie zauważyłam na jego twarzy uśmiechu ale to jeszcze O niczym nie świadczyło .  Zostawiłam to pytanie i zadalam kolejne. Bardzo ważne dla mnie.
Zapytałam go od kiedy tu jest.  Widziałam dziwny grymas na jego twarzy oraz jakiś taki lęk.  Popatrzylam pytanie.
Zapytał dlaczego to dla mnie takie ważne i czemu akurat to chce wiedzieć.
Powiedziałam mu ,że z ciekawości.
Ponownie się zawahal po czym odpowiedział.
To co powiedział spowodowalo, że zrobiło mi się słabo  i odechciało mi się jeść. Jego odpowiedzieć brzmiała 24 marca 2020 roku. Dokładnie dzień wcześniej zaginął mój brat.
Wszystko stało się dla mnie nierozumiale,  trudne, straszne.  Wybieglam ze stołówki nie czekając na pielęgniarkę. 
Drzwi otworzył mi inny pielegniarz. Ponownie dostałam zastrzyk na uspokojenie po którym zasnęłam.
Tym razem znowu przysnil mi się koszmar. Znowu był w nim Filip . Tym razem rozmawiał tylko ze mną. Powiedział , że daje mi czas 5 dni na znalezienie brata . Przekazał mi również wiadomość, żebym się pospieszyla i że brat znajduje się bliżej niż myślę. Muszę tylko zajrzeć w głąb swojego umysłu i zastanowić się. Po 5 dniach jeśli nie zdążę go znaleźć,  nigdy go już nie zobaczę.