ilkbahar zamanıydı akşam olmus gece saatlerine geliyordu. ustumde sarı salaş bir gecelik vardi saclarim daginik topuz gozlerimdeki kusursuzluk kalem akmış ıslanmış hale birakmisti kendini evet ağlamıştım. facebookta anasayfada geziyordum sonra biriyle derdimi paylasmam gerektiğine ya da fikir alman gerektiğini dusundum ve hemen bi durum paylaştim "akıl danışabileceğim biri varmı ?" hic muhabbetim olmayan bizim okulun yakisikli ve popüler çocuğu mesaj atti "istersen ben yardimci olabilirim?" hic umursamadan cevap verdim "eski sevgilim o kadar üzdü aglatti şimdi barismak istiyor geçmişte Sevmiştim ama şuan ne hissettigimi bilmiyorum sence ne yapmaliyim?"
bana hic düşünmeden cevap verdi "kalbinin sesini dinle.yine de bana soracaksan eğer geçmişte üzmüşse bi daha üzer"
"haklisin "
"bu kadar guzel gulerken uzmelerine izin verme"
"Şey...fikrin icin teşekkürler :) "
bu küçük sohbetin ardından eski sevgilime rahatça onunla görüşmek istemediğimi soyleyip bilgisayarimi kapattim ve yatagima kavuştum yastigimla biraz özlem giderip uykuya daldım.
yastigimin altında çalıp duran telefonu büyük çabalardan sonra susturup banyoya yüzümü yıkamak icin dogruldum.karnımın guruldamasıyla hızlıca mutfağa yöneldim dolaptan bir kaç şey atıştırıp okula gitmek icin formamı giydim saçımı düzleştirip biraz da rimel sürdüm.alımlı olmak her zaman önemlidir. çantama gereken ders kitaplarımı koyup spor ayakkabılarımı da giyip yola koyuldum.ilk dersten sonra merdivenlerden hızlıca inmem biriyle çarpışmamla son buldu.evet dünkü çocuktu daha önce hiç dikkatimi çekmeyen çocuk şimdi gözlerinde kaybolmama nasıl olurda sebep olur bi süre bakıştıktan sonra "iyi misin" sorusuyla kendime geldim
"şey..iyiyim teşekkür ederim"
"peki dün gece kötüydün o konuyu ne yaptın?"
"görüşmek istemediğimi söyledim bu arada dün gece için tekrar teşekkür ederim"
"önemli değil sen yeter ki şuan ki gibi gül" hayır olamaz o yuzumu mu güldürmüştü.onda birşeyler vardı. gizemli ve yakışıklı biriydi. gözleri çok şey anlatıyordu.iç sesimle muhabbetimi kesip yanından uzaklaşmaya karar verdim.aras bana üzüntülerimi unuttuyordu.ilk kez karşılaşmıştık ama heyecanlanmıştım.yanından uzaklaşıp en yakın arkadaşım tugcenin yanına gittim.Tuğçe benim gibi 1.65 boylarında omuzlarinin biraz daha altina uzanan kahve saçlara iri gözlere sahip asi bir kız.ilk okul 1den beri beraber olduğumuz icin dert olsun yediğimiz içtiğimiz olsun birdir.kardeş gibi büyüdük. ona olanı anlattım komik bulup kıkırdamaya başladı.
"komik mi?" sinirli bi bakış atıp susturdum fakat komik olduğunu fark edip kahkaha atmaya başladik
zil çaldı ve sınıfa girdik.okul çıkışında derslerden bunalmış eve gidip hemen uyumak isteyen deniz vardı Tuğçe ısrarla "çatı cafeye gidelim" dedi ama sonunda pes edip benden uzaklaştı evime yol aldım ayağımla taşı tekmelerle sürükleyerek gidiyorum derken biri deniz diye seslendi.
arkamı döndüğümde baktım ki arasmış.
"efendim aras"
"Naber"
"iyi ne olsun sen"
"iyi nereye"
"uyumaya"
"eve yani" yan bakiş ayip gulumsedim komigime gitmişti "sokakta uyumak yerine ev tercih ediyorum" dedim gozlerimi devirdim bir an kahkaha atti fakat fazla sürmedi pesime takilip söze devam etti "okulda seni daha önce fark etmemistim" bir an duraksadım "doğrudur sınıftan pek çıkmam " gözlerini kısarak "keşke çıksaydın seni keşfetmem daha kolay olurdu" umursamaz bi tavırla cevap verdim "egoist insanlarla işim olmaz iyi ki cikmamisim"dedim gulerek aras da hafif gulumseyip bana döndü tam bisey diyecekken " ben gidiyorum sonra görüşürüz" deyip yanından ayrildim.eve vardigimda duş alip sarı gecelegimi giydim rahat yatağıma kavuşup direk uykuya daldım.
Arkadaşlar takip edin oy verin yarın daha uzun bir bolum yayınlayacağım :)))
