'Di pangkaraniwan (Encantadia)

Chapter six

VI: Regrets.........

Ang tanga ko lang talaga nakakainis...

Galit sakin si Sanya, hindi ko naman sya masisi eh. Talagang kasalanan ko ang lahat ng 'to.

Harap harapan na kaming pinag-paplanuhan wala padin akong idea. Fuck! I should've listen to Glaiza at the first place, kung sakaling nakinig lang ako sakanya baka sakaling naiwasan ang mga pangyayaring 'to.

Kanina sisihan scene kami, idinamay ko pa nga si Tom even though I know he didn't do anything. Naintindihan ko naman sya eh, he's situation is difficult. Hindi na nga sya makapag salita nakabuntot pa lagi si Sunshine sakanya, kaya pala before we go there sa school kinakalabit nya nako. I'm just too fucking dumb to ignore him.

Kaya...lahat ng sinabi nya, this cold treatment she's giving me, I deserve it. I deserve it all.

Nandito kami ngayon sa may abandoned coffee shop, napaka tahimik. Hindi nga ako sanay eh but I think I should start getting use to this new music.

The sound of silent.

Kasalukuyang malayo ako sa dalawa, sinadya ko. I want to be alone and I know yun din ang gusto ni Sanya. She is sitting on one of the vacant booths at tahimik na umiiyak.

Shit.

Dahil sakin umiiyak sya. Kanina I was debating to myself, hahabulin ko sana sya when she walked away mula sa pagtatalo namin. Pero feeling ko hindi pa dapat, siguro bibigyan ko na lang muna sya ng moment to breathe. 

I sighed allowing myself to slide down hanggang nasa may sahig nako, I'm under the counter top kasi and tumambay muna ako dito. Ayoko munang lumabas, or have plans to.

Gusto ko lang muna dito sa ilalim peaceful at walang tao at least dito, may time and space akong makapag-isip. 

Tama. Ayokong lumabas, but not because I'm mad... Oh right! I'm mad. Pero hindi sa kanila, I'm mad at myself. Kasi parang tinutulak ko sila papalayo sakin eh una si Glaiza, ngayon naman si Sanya? 

No wonder I lost my group of friends just like that.

I curled up hugging my knees to my chest. I'm hugging myself, eto kasi ang kailangan ko ngayon pero walang gagawa nun kaya I did it own my own. I let my tears slowly fall habang iniisip ang pamilya ko.

Na mimiss ko na sila, gusto ko na silang kamustahin at yakapin. 

I want to go home...

Pinunasan ko ang mga luha ko when I heard a footsteps approaching, alam ko si Tom yun. And I was damn right dahil heto sya may dalang tray sabay lapag sa harapan ko then sat beside the tray.

He pushed the tray to me but I was reluctant at first. Medyo dirty kasi yung tray but ones the smell of that pancake hit my nostrils, sinunggaban ko na and start devouring it.