Bass (gepauzeerd)

1.2 Dylan

Dylan

"Dit is echt het beste plan ooit," zei ik voor ik opnieuw de dikke joint aannam. Diep inhaleerde ik in en ik grijnsde loom naar mijn bandgenoten. "Dat je dit hier gewoon legaal kan krijgen joh, geniaal."

De bus die ik met mijn band huurde voor onze Europese tour stond blauw van de rook. Niet dat het mij wat interesseerde, ik had al zolang geen fatsoenlijke wiet meer gehad en voelde me heerlijk zen worden.

"Kunnen we niet hier in Amsterdam gaan wonen?" vroeg Blake, de leadgitarist, grinnikend vanuit de grote chill-stoel tegenover me.

"Ik denk niet dat Lynn het daarmee eens is," reageerde ik met een knipoog. Ik trapte hem tegen zijn been en nestelde me dieper in de grote loungebank.

Zoals ik had verwacht, kwam Blake met een ruk overeind bij het benoemen van zijn vrouw. Die kerel zat echt zwaar onder de plak, verschrikkelijk. Niet dat ik niet onder de plak wilde zitten als mijn vrouw Lynn Zane zou zijn, trouwens. De vrouw was te geil voor woorden en als ik de kans zou krijgen... Oké, stiekem was ik een tíkje jaloers. Een tikje maar hoor.

"Fuck, hoe laat is het eigenlijk?" vroeg hij met een verwilderde blik, voor zover dat kon als je high was. Hij streek zijn zwarte haar uit zijn ogen en keek schichtig om zich heen, alsof hij verwachtte dat ze elk moment de bus in zou wandelen. Wat heus niet ging gebeuren.

"Geen idee," zei ik schouderophalend. "Wanneer komt ze terug dan? Ik dacht dat die de hele dag weg was."

Het was inderdaad nog vroeg, veel te vroeg voor drugs, maar we hadden onze kans gegrepen toen de strenge Lynn eindelijk vertrokken was vanmorgen. De hele week was ze bezig geweest om ons bij de shops weg te houden, tot mijn grote irritatie natuurlijk. Ik bedoel, als ik wilde smoken, dan mocht ik smoken toch? Wat had zij daar precies over te vertellen? Dat ze niet wilde dat Blake high werd, dat was zíjn probleem. Zeker niet de mijne. Anyway, ze was vanmorgen eindelijk pleite en ik had de boys meegesleurd naar de eerste de beste shop. Niet dat onze niet al te snuggere Blake het helemaal door had... Ik heb nog nooit iemand zo raar zien kijken toen hij 'vier frappuchino's' bestelde (ik heb ook in lange tijd niet zo hard gelachen). Die dude had niet in de gaten dat we niet kwamen voor vier koffie, maar voor vier jonko's. Achterlijke idioot. Maar goed, nu was hij wel zo koppig dat we daarna wél naar een starbucks zijn gegaan en hier dus nu aan een dikke joint zaten, samen met vier cappuccino's. Perfecte combinatie.

"Ja... Ja ik geloof dat ze nog wel even weg is..." Blake zakte weer achterover en staarde dromerig voor zich uit, de lome grijns op zijn gezicht was weer verschenen. "Fuck, wat is dit spul goed."

Gniffelend nam ik nog een lange hijs, die aangenaam brandde in mijn keel. Ik liet de rook door mijn longen rollen en sloot mijn ogen. Mijn hoofd draaide op een goede manier en ik grinnikte. Fuck, wat had ik dit gemist.

"Ahh," zei ik grijnzend. "Dit is het inderdaad helemaal."

"Doe eens hier, Dyll." Dex, de bassist, die naast me zat, pakte de joint af en nam een hijs. Ik kon echter nog niet helemaal wennen aan de fluorescerende roze hanenkam die zijn hoofd sierde. Nu was Dex altijd de uitbundigste van het stel - qua stijl dan - en nam zijn kapsel vaak vreemde vormen aan... Maar dit? Dit was niet echt helemaal wat voor onze band, voor Encore...

"Je lijkt wel een homoseksuele scharrelhaan."

Mijn opmerking zorgde ervoor dat Blake begon te lachen. Dex proestte de rook uit en gniffelde ook.

"Problemen met mijn haar?" Hij duwde me en ik lachte weer. Speels gooide ik mijn brede arm om zijn nek en trok aan een roze pluk.

"Nee hoor," grinnikend liet ik mijn knokkels over zijn hoofd glijden. "Ik dacht alleen dat we al twee gays hadden hier." Ik knikte naar de kleine Blake, die een poging deed om boos te kijken.