Bass (gepauzeerd)

7.1 Eli.

Zeven.

Eli.

"Je gaat je voorbeeldig gedragen, truttekop," zei Dimitri met een por. Ik wankelde en struikelde bijna over mijn eigen gympies.

"Ja ja," reageerde ik vinnig. "Ik ga mijn best doen, geen reden om me te gaan duwen."

"Bla bla bla... Het enige wat ik uit jouw mond wil horen is ja en amen. Het is al een wonder dat we terug mogen komen, dus je gaat het niet verknallen, mevrouwtje."

Ik zuchtte en ging Dimitri voorop het vliegveld uit - Berlijn dit keer - en keek zoekend om mij heen naar Lynn.

Alleen het was niet Lynn die ons kwam halen jammer genoeg.

"Hier zo," schreeuwde Blake terwijl hij een peukje uittrapte. Hij en Dex zwaaiden overdreven onze kant op. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen, dus ik zwaaide maar terug en liep voorzichtig hen kant op. Ik was al blij zat dat ik een tweede kans kreeg en daarom zette ik alvast mijn meest vriendelijke glimlach op.

"Hoi," begroette ik hen simpelweg. "Bedankt dat we weer mee mogen."

"Ach, Dylan moet zich niet zo aanstellen," begon Dex met een lach, "we hebben allemaal wel eens een vaas naar ons hoofd gehad. Een dag niet aangevallen worden door een boze chick, is een dag niet geleefd, zeg ik maar altijd."

Ik kon er niets aan doen, maar ik moest lachen om zijn opmerking. Natuurlijk schaamde ik me kapot door mijn uitval, maar zolang de jongens er om konden lachen, had ik geen reden om me als een bang muisje te gedragen. Iets opgeluchter liep ik achter ze aan toen ze de pas inzetten richting een taxi.

"Dussss... Dylan zegt dat je niet goed wijs bent?" vroeg Blake achteloos over zijn schouder, de twinkeling in zijn ogen was onmiskenbaar.

Ik verstijfde en Dimitri knalde tegen mijn rug op, Dex kon me gelukkig nog net overeind houden aan mijn arm.

"Ho, wackojacko," grinnikte hij. "Niet zo schrikken, voor het geval je het nog niet door had, er zitten behoorlijk wat idioten in de band." Hij trapte Blake een keer tegen zijn enkels. "Vooral die daar, spoort niet helemaal, weetje."

"Uch, ik heb tenminste geen roze haar." Blake trok op zijn beurt aan Dex felgekleurde hanenkam.

Glimlachend volgde ik de kibbelende jongens een taxi in, hopend dat de rest net zo relaxed zou reageren.

"Oh mijn hemel, wat ben ik blij om jou weer te zien." Lynn gooide haar armen om mijn bovenlichaam en gaf me een stevige knuffel. Ik was niet gewend van mijn bazin dat ze zo handtastelijk was, dus ik klopte maar iets wat onwennig op haar rug.

"Wat ben ik dan? Een onzichtbare strontvlieg?" Ik hoorde Dimitri overdreven snuiven achter me en ik grinnikte.

"Nog bedankt, Lynn," zei ik zacht, zodat zij het alleen kon horen. Ik wist dat ik bij haar in het krijt stond, niet alleen omdat ze me überhaupt deze baan gegeven had, maar ook omdat ze me nu een hand boven het hoofd hield.

Ze pakte me bij mijn schouders en keek me met een lach aan. "Geen moeite, Elizabeth. Maar gedraag je vanaf nu hè?"

Rollend met mijn ogen knikte ik, als nog één persoon me ging vermelden dat ik me moest gedragen, dan flipte ik hem waarschijnlijk echt de pan uit.

"Komt goed," mompelde ik toen ze me losliet.

"Ik ga terug naar mijnheer Zane," zei Lynn met een glimlach. "Er zijn twee bedden vrij gemaakt voor jullie bij het personeel." Ze maakte een handgebaar naar de twee gigantische tourbussen waar we naast stonden. Stiekem was ik een tikje angstig voor mijn slaapplek voor de komende twee maanden. Ik had de bus van de band vluchtig gezien in Amsterdam, maar de bus voor het personeel nog niet.