Bass (gepauzeerd)

1.1 Eli.

Hallo lieve mensen!

Ik kon het niet laten, ik ben na het afronden van Encore direct begonnen met deel 2. Zie hier het eerste halve hoofdstuk (tadaaa!)

Dit verhaal gaat verder op ongeveer 3 weken na het epiloog van deel 1!

WIj gaan hier verder uit het oogpunt van Eli, een ingewikkelde meid uit Los Angeles, en Lynns Personal Assistant.

Heel veel plezier en laat me weten wat je er van vind!

Liefs, Nien

Een.

Elizabeth

"Heb je enig idee welke kant we op moeten?" Met twee gigantische koffers, die heel irritant tegen mijn benen botsten, sjokte ik achter Dimitri aan. Dimitri was normaal mijn beste buddy op deze aardkloot, maar op het moment was hij mijn grootste vijand, aangezien hij geen greintje moeite toonde om me te helpen. Bedankt, Dimitri. Jij smerige, aanstellerige, verschrikkelijke -

"Zal onze lieftallige bazin niet op ons wachten?" schreeuwde hij, mijn gedachten afkappend. "Oh, kijk! Een Starbucks. Ik wist niet dat ze die hadden in Nederland."

Voor ik bezwaar kon maken, was hij al naar de counter gedarteld. Het zou ook eens niet... Ik mocht natuurlijk weer alles meesjouwen, de klootzak.

"Meid! Wil je ook een karamel latte met sojamelk en dubbele espresso?" riep hij over zijn smalle schouder. Het viel me op dat hij veel bekijks kreeg, maar goed... een twee meter lange magere Rus in een leren legging, met platinablonde plukken in zijn anders bruine haar, zag je natuurlijk niet elke dag. Zelfs niet Amsterdam, ging ik vanuit.

"Doe maar iets," antwoordde ik kortaf. Het kon me niet schelen wát hij voor me haalde, als hij maar íets voor me haalde. "Maar schiet op, Lynn kan hier elk moment zijn."

Ik keek nogmaals vluchtig rond, maar mijn bazin was nergens te bekennen. Puffend plofte ik neer op een bankje. Mijn handen waren pijnlijk van de zware bagage en ik wreef ze hard over mijn strakke spijkerbroek. Nieuwsgierig keek ik om me heen naar de mensen. In Nederland was ik nog nooit geweest, ik was zelfs nog nooit buiten de Verenigde Staten gekomen. Ik had geen idee wat me te wachten stond tijdens deze trip, maar ik vond het wel spannend. Als Lynn tenminste opschoot dan, het laatste waar ik zin in had was om urenlang te moeten wachten tot ze aan kwam zetten.

"Meid, alsjeblieft." Er werd een koffiebeker in mijn handen gedrukt en ik keek dankbaar op.

"Dankjewel, Didi," zei ik. Voorzichtig nam ik een slokje van de hete drank. Koffie was meer dan welkom op deze vroege ochtend, ik had amper een oog dicht gedaan op de lange vlucht. Lynn was wel zo lief geweest om Business tickets te boeken, maar toch kon ik weer eens niet in slaap komen. Dus had ik maar de hele nacht slechte herhalingen van Friends gekeken. Nou ja, slecht... Stiekem hield ik van Ross en Rachel en was ik altijd jaloers op haar kapsel... Zou mij dat staan zo'n kapsel? Ik dacht van wel, alles was bezig dan de wilde bos die ik nu had. Een wilde bos waar gewoon niets fatsoenlijks van te maken was.

"Joehoe, waar ben je met je hoofd? Ben je met je gedachten bij een mooie man? zeg maar ja, ik zie zelf veel te weinig mooie mannen de laatste tijd. Behalve in de spiegel dan." Dimitri streek nonchalant een pluk van zijn halflange haar achter zijn oor. "Meid, meid, je moet echt eens van bil hoor. Misschien zit er wel een lekkere rocker in die bus waar we in moeten. Niet te geloven he, een tóurbus. Dat is toch ronduit smerig?"

"Didi," kapte ik hem af voor hij op hol sloeg. "Punt één, we slapen niet in de bus bij de rockers, maar in de bus met de roadies. Geloof me, die is véle malen smeriger." Ik wist dat ik gelijk had, Lynn had me foto's gestuurd en het was echt afschuwelijk. Nu was ik vrij makkelijk, dus het maakte me eigenlijk weinig uit. Maar Dimitri? Die kon alleen maar tegen bedden in vijfsterrenhotels onder zijn derriere. Althans, dat waren zijn woorden.