Bass (gepauzeerd)

2.1 Eli.

Twee

Eli

Uitgeput liet Eli zich op het riante tweepersoonsbed ploffen. Stiekem was ze meer dan opgelucht dat Lynn had besloten dat ze toch maar beter een grote suite kon boeken. Te zien aan alle volgestouwde rekken met kleding, hadden ze dat ook echt wel nodig. Ze had vluchtig de tourbussen van de band gezien, maar het was dus absoluut niet mogelijk om daar alles kwijt te kunnen.

"Een bed," murmelde Dimitri naast haar. Hij kronkelde tegen haar aan en gooide een arm om haar buik. "Meid, ik ben gesloopt zeg ik je. Ge-sloopt."

"Anders ik wel," zei Eli met een geeuw. Ze waren nog geen twee uur in Amsterdam, maar Lynn had ze per direct op een missie gestuurd om alle kleding naar het hotel te brengen. Wat ze maar liefst drie tripjes had gekost. Normaal zou het geen moeite zijn, ze deden dit soort klusjes wel vaker, maar in een vreemde stad in een vreemd land? Eli had nog nooit meegemaakt dat er roze stroken op een wegdek geschilderd waren waar fietsers overheen scheurden. Fietsers die je bijna doodreden terwijl ze enthousiast met hun fietsbel rinkelden, ze was nog nooit zo vaak zo bang geweest als die ochtend. Eli zweerde dat ze per direct een afkeer voor belletjes ontwikkeld had.

Zuchtend nestelde ze zich dieper in het heerlijke zachte matras. Op het vliegtuig had ze amper geslapen en een paar uurtjes rust zouden haar goed doen. Als ze tenminste kon slapen dan, de afgelopen dagen voelde ze zich weer onrustig. Ze wist wat er aan zat te komen als ze slapeloos werd, druk werd, en hoopte dat ze het deze keer kon vermijden. Natuurlijk kon ze een paar slaappillen nemen, maar ze had na de miljoenen pillen die ze al jarenlang slikte, een afkeer ontwikkeld voor medicijnen. Puur natuur, dat was altijd het beste. Haar lichaam begon te wennen aan het feit dat ze geen medicatie meer slikte, alleen haar hoofd liep nog een tikje achter.

Op het moment dat ze bijna wegdommelde rinkelde haar telefoon en ze schrok rechtop in bed. Ze sloeg een hand voor haar hart en verwachtte elk moment overreden te worden.

"Neem verdomme op," kreunde Dimitri naast haar toen het gerinkel onverstoord doorging. Pas toen besefte ze zich dat het haar mobiel was. Ze knipperde versuft, graaide het toestel van het nachtkastje en keek op het scherm.

"H-haihai Lynn," begroette ze haar met een slaperige stotter. Ze kreunde inwendig, heel hard hopend dat ze niet meteen een nieuw klusje had. Natuurlijk was ze hier om te werken, maar haar bazin kon hopelijk wel snappen dat ze na de lange vlucht een paar uurtjes rust nodig hadden.

"Elizabeth.. Is het allemaal gelukt?"

Eli draaide haar ogen bij het horen van haar volledige naam, ze haatte het, maar zei dat het inderdaad allemaal gelukt was.

"Mooi zo. Zijn jullie nu in de suite?"

Eli knikte en geeuwde.

"Elizabeth?"

"S-sorry," stamelde ze, totaal vergeten dat Lynn haar natuurlijk niet kon zien. "Maar ja, we zijn in de suite."

"Mooi, we komen er aan. Zijn er over een klein uurtje."

"W-wat?" Eli hopte het bed uit en vervloekte inwendig haar stomme stotter, ze klonk als een klein kind. "Komen jullie hier?"

"Ja," stemde Lynn simpelweg in. "Dylan is morgen jarig. Ze willen vanavond de stad in en in het hotel slapen."

Dylan? Eli wist wie Dylan was (dat was wel handig als het één van je cliënten was van je baas) maar had nog nooit meer dan twee woorden met hem gesproken. Met de hele band - op Blake na dan - trouwens niet echt. Het feit dat ze schijnbaar vanavond op dezelfde kamer sliepen was iets waar ze meteen zenuwachtig van werd. Niet dat er niet meerdere slaapkamers waren, maar toch... Nieuwe mensen ontmoetten was niet helemaal haar ding. Ze was altijd bang dat mensen haar raar vonden, dat ze in de gaten hadden dat ze niet helemaal klopte. Nu was ze ook vreemd af en toe, in ieder geval; dat vond ze zelf.