Bass (gepauzeerd)

8.1 Eli

Acht.

Eli

Dylan had nog geen woord tegen me gezegd. Ik zat al zeker een halfuur opgekruld op de immense loungebank een poging te doen om het spel te volgen van Dex en Blake, maar ik kon mijn aandacht er niet bij houden. Eens in de zoveel minuten, gleed mijn blik naar de keukentafel, waar hij een geanimeerd gesprek had met de brunette. De overdreven knappe brunette. Ik kon de gedachte niet uit mijn kop halen, dat ze er een stuk beter uitzag als mijzelf. Ze was lang, had een prachtig figuur en een hoofd waar ik jaloers van werd. Als dit het type vrouw was, waar Dylan zich normaal mee vermaakte, dan had ik inderdaad nooit een schijn van kans gemaakt. Vergeleken bij haar was ik niets, was ik een onbelangrijk, onaantrekkelijk mormel.

Ik wilde dan wel mijn excuses aanbieden, maar met alle leden van de band in de ruimte, plus Lynn en de onbekende vrouw, had ik gewoonweg het lef niet. En ik baalde van mezelf.

Toegegeven, deze bus was een stuk luxer dan die van de roadies en het was heerlijk om fatsoenlijk te kunnen inademen zonder dat een walm van bezwete gympies en beschimmelt voedsel je neus binnen drong, maar ik voelde me alles behalve op mijn gemak. Het liefst ging ik weer naar de aftandse bus vol met ruftende jongens, en dat zei wat.

"Weer dat stomme spel?" vroeg Lynn met een knik naar de televisie, voor ze naast mij neer plofte. "Ik word er wel zo moe van." Ze wreef over haar bolle buik heen en het viel me op dat ze er de laatste tijd een stuk minder verzorgd uit zag. Haar haren waren niet zo perfect opgestoken als normaal en de wallen onder haar ogen werden met de dag donkerder.

"Gaat het wel goed met je?" vroeg ik over mijn knieën heen en Lynn zuchtte theatraal.

"Hij begint te schoppen," zei ze met een klopje op haar buik. "En niet zo'n beetje ook niet, ik zou haast denken dat de drummer de vader was, niet de gitarist."

"Hmm?" Blake keek gefronst op van zijn spel. "De drummer? Volgens mij heb ik daar mee in bed geleden, niet jij."

Ik knipperde en bracht mijn aandacht naar Bash, die tegenover mij in een van de twee loungestoelen hing. Hij grijnsde naar me en gaf me een knipoog. Mijn god, ik had wel eens van de geruchten gehoord, maar dat ze het zo banaal bevestigden... Ik voelde mijn wangen rood worden.

Lynn snoof naast me en sloeg haar armen over elkaar. "Ja, en hij is schijnbaar niet de enige in deze bus met wie je het bed hebt gedeeld, mijnheer Zane." Ze kneep haar ogen samen en gaf een valse blik richting de keukentafel.

Had hij... had hij ook seks gehad met Dylan? Mijn binnenste voelde raar aan, toen ik opkeek en wederom een blik in zijn richting wierp. Hij had zijn arm om de brunette heengeslagen en keek net mijn kant op. Mijn maag maakte een salto en ik pakte mezelf wat steviger vast. Ik moest hard mijn best doen om me niet te laten kennen, om hem te negeren en om niet te snel ergens anders heen te kijken. Ik kon dit prima handelen, echt wel. Geen reden om onrustig te worden. Al dacht de radslagende makende malloot in mijn buik daar anders over.

"Dat is jaren geleden, popje," begon Blake liefjes. Hij had zijn controller aan de kant gelegd en plaatste een hand over de buik van zijn vrouw. "Het betekende niets."

"Zeg dat maar tegen haar," zei Lynn mopperend. "Ze kan haar ogen niet van je afhouden."

Haar? Vanuit mijn ooghoeken bracht ik mijn aandacht naar de knappe vrouw, die met een smalle mond afkeurend naar Lynn keek.

Blake had seks gehad met haar? De knoop in mijn maag werd iets losser. Als ze hier was voor Blake, dan betekende dat ze hier niet was voor Dylan...

"Wie is ze eigenlijk?" vroeg ik nieuwsgierig.

"Die trol," begon Lynn zo luid dat de trol in kwestie het zeker kon horen, "is Dylans zus, Demi en schijnbaar de ex van mijn man."

Zus? Ik liet mijn knieën zakken en hield mijn hoofd schuin met een glimlach. Zijn zus? Was ik door haar zo geïntimideerd? Het was zijn zus maar.

"Deze trol is tenminste niet gestoord of een bekakte controlfreak. Serieus, waar laten jullie jezelf tegenwoordig mee in," zei Demi, terwijl ze opstond en afkeurend naar mij en Lynn keek.

Mijn glimlach verdween net zo snel als dat Dimitri deed als er een duif in de buurt kwam. Ik voelde mezelf wit wegtrekken en dacht terug aan de opmerking van Blake eerder die middag, die had gevraagd of ik niet goed wijs was. Ik had de opmerking verdrongen, omdat ik me drukker had gemaakt om Dylan dan wat anders. Maar nu?

"Heb je het verdomme gezegd?" vroeg ik luid aan Lynn, die me verschrikt aankeek en gehaast opstond.

"Elizabeth," begon ze met haar handen verdedigend in de lucht, "ik moest wel."

Woede schoot door mij heen en ik klemde mijn vuisten, niet gelovend dat ik haar had vertrouwd. Tranen sprongen in mijn ogen en ik keek gefronst op. "Denkt iedereen nu dat ik gek ben?"

"Nee, nee... Elizabeth..." Lynn deed een stap naar voren en ik stond op.

"Ik ben niet gek," begon ik hoofdschuddend, "ik ben echt niet gek."

"Nou, je komt behoorlijk gestoord op mij over," snoof Demi vanaf de keukentafel. "Wie denk je wel niet dat je bent? Dat je hier bij hoort? Je hoort in die andere bus, bij het rest van het uitschot."

Haar woorden sloegen in als een bom en de eerste traan gleed over mijn wang.

'Je bent niet goed wijs, Eli!' Ik hoorde in mijn gedachten de gillende stem van mijn moeder. 'Als je nog één keer zoiets flikt, stop ik je in een gekkenhuis met de rest van het uitschot, waar je thuis hoort.'

"Ik kan er niets aan doen," piepte ik knipperend. "Echt niet." Ik keek naar de gezichten van zes personen die mij roerloos aanstaarden. "E-echt niet," stamelde ik er nogmaals achteraan. Dit ging weer superlekker, Eli. Als ze al niet dachten dat je een draadje los had zitten, dan zouden ze dat nu inmiddels wel denken. Op de achtergrond hoorde ik vaag de schietgeluiden van het vergeten computerspelletje, afgezien van dat, was het stil.

Ik wreef met de rug van mijn hand over mijn ogen en had geen flauw idee wat ik nu moest doen. Mezelf compleet voor schut zetten, was kennelijk een specialiteit van me.

Lynn keek me bezorgd aan, haar ogen waren groot en ik herkende de blik uit duizenden. Medelijden. Het laatste wat ik wilde was medelijden. Ik was niet gestoord. Oké, ik wist dat ik anders was, maar ik was niet gestoord.

Een warme hand plaatste zich op mijn schouder en ik keek om. Dex keek me grijnzend aan en het viel me op dat hij zijn roze hanenkam had verwisseld voor een felblauwe, die goed paste bij zijn heldere ogen.

"Doe rustig, meid. We zijn allemaal een tikje gestoord in deze bus." Hij grinnikte weer en wees naar zichzelf. "Ik heb mammie-issues en kan niet slapen zonder mijn teddybeer van vroeger. Blake hier," hij gebaarde naar zijn bandgenoot, "heeft echt serieuze aanhankelijkheidsproblemen. Die man kan niet alleen zijn. Man of vrouw, hij zou nooit gelukkig zijn in zijn uppie."

Door zijn opmerking snoof Lynn en Dex lachte harder. "En laten we niet beginnen over mevrouw sterallures, ze is inderdaad een control-freak."

"Ik ben helemaal geen-" begon Lynn maar Dex kapte haar af.

"Jawel, dat ben je wel en dat maakt niets uit. Het is nou eenmaal wie je bent." Hij keek op me neer. "We hebben allemaal wel iets, al helemaal hier. Dus relax oké?"

Na een paar keer diep ademhalen, knikte ik dankbaar.

"Mooi zo." Hij bukte en drukte een kus op mijn wang. "En maak je niet druk om Demi," fluisterde hij in mijn oor. "Ze is een vervelende trut, en we zijn haar allemaal liever kwijt dan rijk." Hij knipoogde, voor hij zijn rug weer rechtte en klapte in zijn handen. "Dus, nu dat achter de rug is. Wie wil er een biertje?"

Zo snel als ik kon, stak ik mijn hand in de lucht.