WHO AM I?

20

Dwa dni później na lekcji języka angielskiego mam wrażenie, że za chwilę dostanę zawału. Myślałam, że po tym całym cyrku z przedstawieniem nie będzie już więcej sytuacji, w których mogłabym jeszcze bardziej znienawidzić Wildena. Myliłam się i to grubo.

                Chyba jako ostatnia oddałam wypracowanie. Już w jeden dzień przeczytał je, a teraz kazał mi wyjść na środek i zaprezentować całej klasie. Sądził, że to dla mnie niemałe wyróżnienie, ale ja wcale nie chciałam, aby ktokolwiek dowiedział się o tym co zostało tam napisane. Szczególnie chodziło mi o fragment, w którym wspominam o Maliku.

                Znów nie mam innego wyjścia. Czuję się jakbym cofnęła się w czasie. Znów nie mam przyjaciół i jestem szarą myszką, która jak ognia unika nadmiernej uwagi. Wstaję ze swojego miejsca i mam wrażenie, że nauczyciel w ogóle nie dostrzega mojego nienawistnego spojrzenia. Biorę od niego kartkę z wypracowaniem. Nawet nie spoglądam w stronę uczniów. Nie chcę jeszcze bardziej się stresować.

                -W międzyczasie ktoś wydający się być całkiem inny stał się dla mnie wsparciem. – mój głos zadrżał.

                Przerwałam na chwilę, aby zaczerpnąć uspokajającego oddechu. Potem kontynuowałam. Nie chciałam aby ktokolwiek wiedział o tym, że kocham śpiewać. Jedyną osobą na świecie, która znała mój sekret był Zayn. Do niego dołączył nauczyciel.

                -Przepraszam, ale dalej nie mogę czytać. Wolałabym, aby to pozostało w tajemnicy. – dziwi mnie to, że ton mojego głosu jest zadziwiająco spokojny i stanowczy.

                -Dobrze. – odpowiada krótko nauczyciel. Bierze ode mnie pracę wystawia na niej najwyższą ocenę i oddaje mi.

                Niemal się uśmiecham kiedy spokojnie mogę usiąść na swoim miejscu.

+++

                Po powrocie do domu zawsze mam świetny humor, ale wraz z zachodem słońca on ulatuję. Tak naprawdę staram się ze swojej świadomości wyprzeć fakt, że cały czas wyczekuję Zayna. Tak strasznie go nienawidzę. Sprowadził na mnie wiele problemów, a teraz żałośnie oczekiwałam tego, że jakimś cudem zjawi się tutaj.

                Znów zasypiam ze świadomością tego, że następny dzień to sobota i wyjątkowo cieszy mnie to. Wiem, że znów spotkam moich przyjaciół i będę mogła spędzić z nimi cały dzień.

+++

                Wstaję dopiero o 10 godzinie. Ubieram się i rozczesuję nadzwyczaj splątane włosy. Spoglądam przez okno aby popatrzeć na gęsto padający śnieg. Wszędzie jest tak biało, że ledwo go dostrzegam.

                Stoi przed moją furtką z rękoma w kieszeniach. Z ogromnym skupieniem wpatruję się w drzwi chyba mając nadzieję, że samym wzrokiem będzie w stanie je otworzyć.

                Nawet nie wiem kiedy, ale już po chwili znajduję się na schodach i biegnę tak szybko jakby od tego zależało moje życie. Boję się, że jednak się rozmyśli i odejdzie. Pośpiesznie otwieram drzwi. Od razu owiewa mnie zimne powietrze. Nawet nie fatyguję się żeby zabrać ze sobą kurtkę, albo chociaż cieplejszy sweter. W tej chwili liczy się tylko to aby jak najszybciej dojść do niego.

                Wbrew temu, że wszystko w moim wnętrzu krzyczy abym zaczęła biec to idę powoli. Wpatrujemy się w siebie uważnie nawzajem próbując odczytać ze swoich twarzy jakiekolwiek emocję. Mam nadzieję, że moje szczęście udaje mi się ukryć pod kamienną maską, którą właśnie przybrałam.