İmkansız Aşk!

Kalp sancısı 💔

Hünkarın konağa gelmesinin üzerinden saatler hızlıca geçmiş çoktan akşam olmuştu. Geldiğinden beri sürekli düşünüyordu. Bedeni burdayı ama ruhu orda kalmıştı sanki, Ali Rahmetin yanında kalmıştı..Etrafındakilere, çocuklara belli etmemeye çalışıyordu ama Züleyha da Demir de anlıyorlardı Hünkarın üzgünlüğünü.

Konağa dönmek zorunda olmasına bu kadar üzgün olduğunu düşünüyorlardı ama Hünkar konağa döndüğü için değil, Ali Rahmeti bıraktığı için, biliyordu ordan ayrılırken uzun bir süre bir birilerini görmeyeceklerdi, zamanın geçmesini bekleyeceklerdi..Bu ikisi içinde zor ama olması gereken bir şeydi. Biliyorlardı çünkü zamanın herşeyinilacı olduğunu...

Demir peçete ile ağzını temizleyip suyundan içti tam karşısında oturan annesinden gözlerini ayırmadan

"Anne hiç bir şey yemedin.."

Hünkar yüzünü tabağından kaldırıp Demire baktı

"Çok aç değilim oğlum.." tebessüm etmeye çalışarak

"Ama olmaz ki annecim biraz yiyin geldiğinizden beri hiç bir şey yemediniz. Yoksa döndüğünüze pişman mı oldunuz?"

Esbiriyle karışıp gülümseyerek sormuştu Züleyha sitem ederek

"Olur mu öyle şey kızım.
Burası benim evim. Sizleri çok özledim"

Demire bakarak

Demir yüzünü eğerken Hünkar Demire bakarak tekrar konuştu

"Demircim yemeyin bittiyse biraz konuşalı mı?"

Demir Züleyhaya baktıktan sonra annesine baktı

"Olur anne. Bende zaten seninle konuşmak istiyordum"

İlk Hünkar kalkar sonra Demir

"Ben bir yukarı çıkıp geliyorum oğlum"

Hünkar ordan uzaklaşıp yukarı çıkarken Züleyha da yerinden kalkıp Demir gitmeden yanına yaklaşır

"Demirr"

"Söyle birtanem.."

"Annemi kırma olur mu?
Anlıyorum seni kaç gündür bu duruma çok sinirlendin ama kavga etmeyin, annemi anlamaya çalış.."

"Hayır Züleyha! Kızmadım..Anlıyorum artık onu.
Hem ben sana ne dedim? Düşündüm demedim mi?

Artık engel olmayacağım, buna hakkım yok biliyorum..
Annemle de konuşup söyleyeceğim.. Artık bundan sonra kendisi nerde isterse orda kalsın..Ona ne öfkeliyim ne de kırgın.."

Züleyha gülümseyerek elini Demirin yüzüne koydu

Biraz sonra Demir çalışma odasına çıkarak annesini beklemeye başlar

Bir kaç dakika sonra da Hünkar gelir

Demirin karşısına oturur ellerini dizlerine koyar

İkside bir süre bir şey konuşmaz

Hünkar Demirin olanlar yüzünden Ali Rahmetin yanında kaldığı için ona kızgın olduğunu düşünürken Demir ise bambaşka şeyler düşünüyordu. Bu konu da günlerdir düşünüyordu. Geçmişi, annesinin hiç mutlu olmadığını, babasının onu hiç mutlu etmediği ağlattığı günleri düşünüp bu gün için onu suçlamanın anlamsız olduğunu kabullenmişti artık..Evet gizlice evlenmeleri, kazetelere çıkmaları, çukurovanın bu şekilde öyrenmesini istemezdi ama olan olmuş her kes herşeyi unutmuştu artık. Demirde unutmuştu, öfkesini, kırgınlığını bir tarafa koymuş bir an olsun annesini düşünmüş mutlu olmasını istemişti. Ve bunun içinden elinden gelen her şeyi yapacaktı. Fekeliyi sevmese bile saygı duyacaktı annesi için mutluluklarını isteyecekti. Zaten bu düşmanlığın anlamsız olduğunu Yılmaz gibi o da gecte olsa farkına varmışlardı. Artık ikiside düşmanlık istemiyorlardı. Yılmaz nasıl babasının mutluluğunu istiyordu, Demir de aynı şekil de annesinin mutluluğunu istiyordu...