"Eğer olacakları önceden bilebilseydiniz yine de devam eder miydiniz? Yoksa arkanıza bile bakmadan milenyum hızıyla evrenin en ücra köşesine doğru kaçar mıydınız? Ben tercih hakkımı birinci seçenekten yana kullandım. Peki ne mi oldu? Gelin de neler...
Sevgili aykuşları ve gün ışıkları, eğer giriş bölümünü es geçtiyseniz buraya başlama tarihiniz:
Buraya duygu, düşünce ve beklentileriniz:
Ve bu satıra da bir tutam yıldız tozu bırakalım mı? ✨
Eğlenceli okumalar, lunars ve solars!
Bu yazarınız sizi çok seviyoor
- Gece
♫ np: when the party is over (slowed + reverb) - billie eilish
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
⋆⁺₊⋆ ☾⋆⁺₊⋆
On sekiz yıl sonra...
Benim adım Callia ve sonuza dek bir akıl hastanesine kapatılmama an itibariyle bir gün kaldı.
Müdiremiz akademinin özel çocuklar için olduğunu söylüyordu, ama hepimiz bize güpegüz deli demekten çekindiğinin farkındaydık. Belki de sebebi aslında deli olmayışımızdı. Sadece tıbbi olarak açıklayamadıkları şeyleri deneyimliyorduk. Herkes on sekiz yaşını dolduran öğrencilerin bir daha gün yüzü görmemek üzere kampüsün altındaki tımarhaneye kapatıldığını biliyordu.
Ve ben bugün on sekiz yaşıma basmıştım.
İşte tam da bu yüzden, özgürlüğümün şafağından önce ailemin malikanesinin meşe ağacından oyulma kapılarından sessizce dışarı sızdım ve gök mavisi zambaklarla kaplı sisli bahçemizde elimde bir kürekle dolanmaya başladım.
Bu, acılarla dolu geçmişimin ağır prangalarından kendi seçimim olan bir hayata doğru yol almak için çabalarken, sayısız geceler boyunca bana eşlik eden kürekti.
Donmuş koruların daha derinlerine daldığımda, tırmalayan bir rüzgar kaşmir mor pelerinimin kuyruğunu süpürdü geçti.
Gece lambalarının altında, kurtuluşumun son mektubu geldikten sonra düşen yapraklardan ördüğüm belirsiz çarpı işareti kara gömüldüğünden elimle yoklayarak bulmaya çalıştım.
Bir his göğsümü huzursuzca çekiştirdi. Babamın kül ağacından oyulmuş yayını kar tanelerinin dokuduğu halının üzerine koydum. Ardından ay taşı uçlu okların olduğu sadağı dikkatle yanına yerleştirdim.
Şafak sökmeden - ev halkı ayaklanıp yokluğumu fark etmeden - önce kazmayı bitirmem gerekiyordu. İçimde biriken tüm öfkenin gücüyle küreğin metal ağzını toprağa sapladım.
Eğer her şey plana göre giderse, akşam olmadan özgür bir ruh olacaktım ve hayatımın ipleri sadece benim ellerimle çekilecekti. Beni tımarhaneye tıkmak isteyen teyzem tarafından değil - sanki beni bunca yıl evde hapis tutması yeterli değilmiş gibi.
