Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Araba fren yaparak durduğunda Çiçek Hanım elimi tuttu.
"Evimize geldik balım."
Ne kadar çabuk kabullenmişti beni 'Evimiz' benimde evim miydi burası?
Yuva olabilicek miydi?
Fırat Bey önce Çiçek Hanım'ı sonra beni elimizden tutarak minibüsten indirdi.
Beyaz iki katlı sade ve modern görüntüsü olan büyük bir evdi. Buram buram zenginlik kokan görüntüsü insanı kendine hayran bırakacak cinstendi.
Kapının sol tarafından aşağıya doğru inen bir araba yolu vardı muhtemelen garaja iniyordu. İndiğimiz siyah minibüsün de oradan aşağı inmesi ile emin olurken Çiçek Hanım ve Fırat Bey'e baktım.
Fırat Bey yanıma gelip başı ile evi gösterdi
"Abilerin ile tanışmaya hazır mısın?"
Gözlerimi kısarak evi taradım ve sonra Fırat Bey'e baktım.
"Kaç abim var?"
"Beş."
"Ney?"
Beklemediğim bir sayı söylemesi ile şaşkınlıkla konuşmuştum. Fırat Bey'in gülümsemesi iyice büyürken Çiçek Hanım kıkırdadı.
Beş abi nedir?
"Beş yani biraz fazla değil mi?"
Acaba beni sevicekler mi?
"Hepsi seni heyecanla bekliyor. Tabi sadece dördü burada diğeri yurt dışında."
Bir anda sesi durgunlaşmıştı ama sonra toparlayıp bana bakmaya devam etti.
Başımı salladığımda Çiçek Hanım yine elimden tutarak beni içeriye sürüklemeye başladı.
Bu kadının el tutma hastalığı var, bence.
Fırat Bey'de arkamızdan gelirken Çiçek Hanım ile kapının önüne varmıştık. Çiçek Hanım hiç elimi bırakmıyordu.
Ben.... Ben de çekmiyordum elimi, belki de artık biri elimden tutsun istiyordum.
Çiçek Hanım ard arda zile basmaya başladığında şokla ona bakıyordum. Bir insanın enerjisi hiç mi azalmaz?
"Çiçeğim sakin ol." diyip yanımıza gelerek Çiçek Hanım'ı kendine çekti Fırat Bey.
"Ama Fırat nasıl sakin olabilirim kızım burada kızım yıllar sonra yine aynı yerde"
"Sakin ol çiçeğim"
Fırat Bey konuştuktan hemen sonra kapı açılmıştı. Kırklı yaşlarda bir kadındı kapıyı açan.
