Pandora had de kracht niet meer om op te staan.
Ze sloot haar ogen terwijl er iets nats over haar wang gleed.
Haar hard ging zo hard te keer dat ze er hooft pijn van kreeg.
De ruzie die ontstond tussen Victor en een dronken Alexander ging aan Pandora voorbij.
In plaats daarvan zag ze wazigere beelden.
Ze kon nog maar net de lichaam van een man onderscheiden.
Hij had een duisteren uitstraling maar keek wel beschermend over haar heen te buigen.
De beelden waren even snel weg als dat ze gekomen waren.
Pandora openden haar ogen en zag zwarten vlekken.
Maar al snel kon ze weer normaal na denken.
Ze vloeden dat haar wang nat was en haar ogen pijn deden.
Pandora ging met haar hand over haar wang en keek verbaast na de tranen die nu aan haar vingers zaten.
Ik kan niet huilen bedacht ze zich bij zich zelf.
En ze kon ook niet flauw vallen of hooft pijn hebben.
Dat konden dochters van de duivel niet.
Dus Pandora ook niet.
Maar plots van Pandora het niet zo zeker meer dat ze wel een dochter van de duivel was.
Met een ruk zat ze recht op.
Alexander en Victor waren nog steeds ruzie aan het maken.
En hadden niet eens mee naar Pandora om gekeken.
Maar dat was ook maar goed.
Zo zagen ze niet hoe twee enorme wit/zwarten vleugels uit haar rug groeiden.
En haar rug open schuurden.
Het bloed dat van uit de wonden haar rug af stroomden was rode en goud tegelijkertijd.
En de vleugels plakten haan elkaar door het bloed.
Pandora's gezicht was betroken van de pijn.
Maar ze had nog nooit pijn gevoelt.
Ze wou graag haar mond open doen en gillen maar kon het gewoon weg niet.
Dat zou een teken van zwakten zijn.
En daarom hielt ze haar mond dicht terwijl ze nog meer tranen over haar wangen voelden stromen.
Plots was de ruzie van Alexander en Victor opgehouden een keek alle twee met open mond naar Pandora
