Victor renden naar Pandora en keek naar haar rug.
Hij zag haar vleugels niet maar wel de graten in haar rug.
Hij lied haar op haar buik liggen en belden meteen het ziekenhuis.
Alexander daar in tegen zag haar vleugels wel.
Met open mond stond hij er na te kijken.
“ik ga mijn spullen halen, hou haar wonden dicht”zei Victor.
Alex pakten meteen zijn kussen sloop en vouwde die op haar vleugels heen.
“Victor ziet je vleugels niet?”vroeg alex aan pandora.
Pandora kroop recht op en keek Alexander aan en knikten.
“het doet pijn”zei Pandora met een gebroken stem.
Alexander drukten Pandora tegen zich aan en trosten haar.
Pandora kamde zich aan Alexander aan en verstopten haar gezicht in zijn vest.
“Alexander”zei Pandora bang.
Ze haalden haar hand van zijn rug en keek naar de rode spul dat aan haar vingers zat.
“dit is niet mijn bloed”zei ze.
Maar Alexander hoorden haar al niet meer.
Hij keek strak voor zich uit tranen liepen over zijn wang .
“we moeten hier weg”zei Pandora ze stond met moeiten op en trok Alexander over eind.
“waar na toe?”vroeg Alexander.
“naar mijn huis”zei Pandora ze liep naar het raam en maakten die open .
Ze sloeg de vleugels uit.
Het deed pijn maar zo kon niets anders.
Ze trok Alexander tegen zich aan.
“hou goed vast”zei ze en sprong toen uit het raam.
