TiO [Z.M.] (completed)

20

Tell me something I don't know and
Lead me to the place where no one ever goes

* * *

ზეინი საწოლზე იყო ჩამომჯდარი და ჯერ კიდევ ტეხდა სიცივისგან ტანში. ჯელენამ
კიდევ ერთი სათბურა მისცა და გვერდით მიუჯდა.
-აბა...-თქვა ზეინმა და პატარა ღიმილით გახეა ჯელენას.
-აბა...-გაიმეორა ჯელენამაც და თმა ყურს უკან გადაიწია.
-ვიცი, რომ ელოდები, როდის მოგიყვები რაც მოხდა.-ზეინმა ჯელენას სახე ააწევინა.
-მე... არ გაძალებ ზეინ... მართლა.-ჯელენას ლოყები აუხურდა ზეინის მზერის გამო.
-ჩშშ...-ზეინმა თითი ტუჩებზე მიადო და კიდევ ერთხელ გაუღიმა. ჯელენამ ზეინის ხელისგულზე ჩამოდო ლოყა და გაიღიმა.
-როდესაც მამაჩემი დედაჩემს დაცილდა ცამეტი წლის ვიყავი.-ზეინმა ხმა ამოიღო და ღრმად ჩაისუნთქა.
-არ მინდა ძველი ჭრილობები გაგახსენო...-ჯელენამ ხელი ხელზე დაადო და მაგრად მოუჭირა.
-შენ მკურნავ, მათ მავიწყებ... შენ ის ხარ ვინც არასდროს მყოლია...-ზეინმა მას გახედა. მისი ოქროსფერი თვალები მზის სხივებზე ბზინავდნენ. ჯელენას სხეულში უცნაური სითბო იბადებოდა და ის ნელა და ამავე დროს სწრაფად იზრდებოდა.
ეტყობა მხოლოდ სიტყვებს შესწევთ უნარი სათუთად გამოძერწონ და დახვეწონ სრულიად ჩამოუყალიბებელი გრძნობანი.დიახ, ალბათ სწორად მათში არის რაღაც იდუმალი მუსიკა ბარბითისა და ვიოლას ჰაეროვანი ხმებივით ტკბილი.მხოლოდ უბრალო სიტყვები!და განა არის რამ ამქვეყნად სიტყვის ფასი და მასზე უფრო რეალური?
-მამაჩემმა სასამართლო მოიგო და ჩემი მეურვეობა ხელში ჩაიგდო...-ზეინმა თავი გააქნია ძველი მოგონებების თავიდან მოცილებას შეეცადა. -ის ძალიან რელიგიური იყო. მუდამ ესწრებოდა წირვებს, ეზიარებოდა... და შემდეგ ალკოჰოლზე შეჯდა. ვიცოდი, რომ დედაჩემი უყვარდა და როდესაც მან ჯვარი დაიწერა სტეფან გომესზე მამაჩემი ჭკუიდან გადავიდა.
ის მუდამ მსჯიდა... რაღაც სექტებში გაწევრიანდა... ყოველ ღამით მოდიოდა და ჩემს სულს წმენდდა. საეკლესიო ზეთს ადუღებდა და სხეულზე მასხავდა... მამათრახებდა... ერთი წელი ჯოჯოხეთი გამომატარა... მაგრამ შემდეგ დედააჩემმა ნახა დალურჯებული მკლავები და მთხოვა მაისური გადამეძრო. გავჯიუტდი... გავუძალიანდი იმიტომ, რომ მეშინოდა მამა ისევ დამსჯიდა... და შემდეგ დედამ მოიგო სასამართლო. ენზოს აეკრძალა ჩემთან მოახლოება. იმ წელს ბანაკში გავატარე ზაფხული. იქ შევხვდი ჰარის და ლუის... ისინი ისეთი საყვარლები იყვნენ. იქ გამოუტყდნენ ერთმანეთს. -ზეინმა ჯელენას ცრემლები მოსწმინდა და ორივე ლოყაზე აკოცა.
-შენ ბევრი გამოიარე ზეინ... სულ რაღაც ცამეტი წლის ასაკში.-ჯელენამ ზეინის კისერში ჩაურგო თავი.
-გთხოვ პატარავ...-ზეინმა შუბლზე აკოცა ქალს და ღაწვებზე ჩამოგორებული ცრემლები მოსწმინდა.
-შენს გარდა არავინ მყავს ზეინ... მხოლოდ შენ... ჩემი საყვარელი ადამიანები ომმა წამართვა... ჩემს თვალწინ ცოცხლად იწვოდნენ... ვუყურებდი როგორ კიოდნენ მაშინ, როცა შინაგანი ორგანოები ეწვოდათ... მათი დამწვარი ხორცის და სისხლის სუნი ახლაც მახსოვს... -ჯელენას სუნთქვა გაუხშირდა. ზეინმა მისი სახე ხელებში მოიქცია და ოქროსფერი თვალებით დააშტერდა.
-მაკოცე გთხოვ.-ჯელენას ცრემლები მოსდიოდა. ლოყები დაბერა და თვალები დახუჭა. ზეინმა გაიღიმა, გადაიწია და ალუბლისფერ ბაგეებს დაეპატრონა. მათი ტუჩები ვნებიანად მოძრაობდნენ. ზეინის ენამ პირველობისთვის გაიბრძოლა და გაიმარჯვა კიდეც.

ნელა გადაწვა ჯელენა საწოლზე და ზეინს ფეხები მოხვია წელზე. ზეინმა კოცნები ჯელენას გამოკვეთილ ლავიწის ძვლებზე გადაიტანა. ნაზად კოცნიდა და სველ კვალს უტოვებდა. ჯელენას თვალები დაეხუჭა და მთელი არსებით დაიწყო მამაკაცის შეგრძნობა.
-შენი ვარ ზეინ...-ბუტბუტებს გოგო და მის პერანგს მაღლა ექაჩება. ზეინი კოცნის მის შიშველ მკერდს და ნელ-ნელა მუცელზე ინაცვლებს. მისი წვერი, რომელიც კანზე ჩხვლეტს ჯელენას აიძულებს გაეცინოს. ზეინი თითოეულ ხალზე კოცნის და თავს ისევ მაღლა აბრუნებს. კისერზე აწებებს ტუჩებს და ვნებიანად უკოცნის გარშემო ადგილს. ჯელენამ თვალები მილულა და ზეინის ყორნისფერ თმაში შეაცურა თითები. ჯელენამ ამოიკვნესა როდესაც ზეინი მის ფეხებს შორის მოექცა. ბიჭმა ნელა შეუხსნა ღილები და შარვალი ჯელენას თხელ ბარძაყებს მოაცილა.

კედლებს ესმოდათ ქალის ვნებამორეული კვნესა... ისმენდნენ როგორ ბუტბუტებდა მამაკაცის სახელე... ესმოდათ გახშირებული სუნთქვა... ხედავდნენ როგორ ეკვროდა შიშველი სხეულები ერთმანეთს... როგორ მოძრაობდნენ ერთმანეთში... როგორ განიცდიდნენ ორგაზმს...

ზეინი კოცნიდა ჯელენას... მათ სხეულებს შორის წითელი აბრეშუმის გადასაფარებელი დასრიალებდა. ცხელი სხეულებით ერთმანეთს ეკვროდნენ. ჯელენას ფეხები ზეინის ტალეას გარშემო შემოხვეულიყო. მათი სხეულები ერთმანეთს ეჯახებოდა, ზეინის მკერდი ოფლით იცვარებოდა... ჯელენა ფრჩხილებს ასობდა კანში ზეინს და მის სახელს განუწყვეტლივ ბუტბუტებდა. მათი სხეულები საწოლის კიდეს ეჯახებოდა და მათი ფეხები ერთმანეთში იხლართებოდა.

ზეინის გახდა ის ერთადერთი რამ რაც ჯელენას ებადა... მისი ქალწულობა... ზეინის გახდა ქალის თითოეული წერტილი სადაც კი შეეხო ან აკოცა... ზეინის გახდა ის ტუჩები და მხოლოდ ზეინისთვის მოციმციმე გახდა ის ლაჟვარდისფერი თვალები...

ერთმანეთში ჩაახშვეს წარსულის ტკივილი და ერთმანეთშივე შექმნეს მომავლის ახალი ძაფები, რომლებიც ერთი-მეორეს სამარადჟამოდ გადაება...

ჯერ არც ზეინმა... არც ჯელენამ... არ იცოდნენ თუ რაოდენ შეცვალეს ერთმანეთი...

სიყვარული მოვა ჩემო კარგო, მოვა თავის თავადა...