Losers Club •Bill

-twəlvə-

i love u three thousand...

Evet, onu öpücektim. Ben onu öpücektim ve bunu diğerleri de görecekti.

Belki de hayatımda en çok utanacağım şeyi hiç utanmadan yapacaktım.

Gözlerimi kapattığım anda duyduğum mırıltıyla hızla arkama döndüm.

"Georgie"

O oradaydı! O-o gece giydiği sarı yağmurluğu üstündeydi ve yüzünde aynı ifade vardı; sakin ve huzurlu.

"Georgie..." Ona doğru hızlı adamlar atarken diğerleri arkamdan bağırıyolardı;
"Ona yaklaşma, Bill!"

Ama onun yüzündeki çaresiz ifade benim ağlamamı şiddetlendiriyordu.

Bv: Ondan uzak dur, sakın ona dokunma!

Georgie'nin önünde eğilmeden önce duyduğum bu cümleyle sinirle arkama döndüm.
Benden ne istiyorlardı! Onları bulmuştum ve özlemiştim..

Bl: Ne saçmalıyorsunuz siz! Onu bulduktan sonra hiç bir şey yapmamamı mı?!

Kollarımı iki yanıma açıp bağırdığımda çenelerini kapatmışlardı.

Tekrardan Georgie'ye döndüm ve önünde diz çöktüm -hayır, evlenmicekler- ve ellerini tuttum.

Bl: Georgie. Bu- bu sen misin?

Olanlardan sonra hiç bir şeye inanamıyordum. Tüm olaylar, her şey, kötü veya iyi; çok hızlı gelişiyordu.

O konuşmadıkca korkum daha da artıyordu. Arkamda bir yere odaklanmıştı, fakat hâlâ yüzünde bir duygu belirtisi yoktu.

Göz ucuyla arkama baktığım hiç bir şey yoktu? Bizimkilere bakıyor olmalıydı.

Tekrardan gözlerimin içine baktığımı gördüğümde tamamiyle ona odaklandım.

Söylemiştim ya; her şey çok hızlı gelişiyordu.

Gr: Abi-

Konuşmasıyla berbaer gözümden bir damla yaş akmıştı.

Sesini çok özlemişim Georgie. Ortalıkta koşturmanı ve bana kağıttan gemiler yaptırmanı da...

Gr: Gemini kaybettim.

Göz yaşlarım akmaya devam ederken burukça gülümseyerek kafamı salladım. Onu tekrardan kaybetme korkusuyla elini daha fazla sıkıyordum.

Bl: S-sorun değil, Georgi. Sen iyisin ve bu benim için yeterli.

Hayır, yeterli değildi. Sadece o, tek başına, benim kalbimdeki boşluğu dolduramazdı. Ama elimden gelen bir şey yoktu.

Yüzündeki duygusuz ifade daha çok ağlamamı sağlıyordu.
Eskisi gibi gülemiyordu çünkü, kahka atamıyordu ya da beni öpemiyordu.

Gr: Ben kötü bir kardeş miyim?

Onu bulduğum için gülüyordum ama eski Georgie değildi bu. Hâlâ ona benzemiyordu.

Zorla yutkanarak konuştum;

Bl: H-hayır. Bunu da nereden çıkarttın? Sen harika bir kardeşsin, Georgie.

Gr: Ama O-

Bir şeyi düşünüyor gibiydi. İlk defa yüzünde bir duygu belirtisi olmuştu. Ama o bu olmamalıydı, sanırım.

Gr: -O bana sana çok kötü davrandığımı söyledi. Ve-

Onu kendime doğru çekim ve sıkıca sarıldım.

Asla bunları hak etmemişti. O bunları yaşayacak bir şey yapmamıştı. Daha küçüktü. Belki de onun yerine ben kaçırılmalıydım. Onun yerine ben zarar görmeliydim. Yüzündeki masum ve mutlu ifade silinecek bir çocuk değildim ben. Hiç bir zaman olayların iyi tarafından bakamadım. 

Belki de sorun bendeydi. Ona kötü davranan bendim ve onu bizden alarak bir nevi onu benden korumuştu. Kötü bir abiydim, kötü bir arkadaştım. Hiç bir zaman bir Pollyanna olmadım da, belki de olmalıydım...

Ya ben kendime acıyordum ya da cidden acınacak kadar kötüydüm.

Bn: Bill..-

Transtan çıkmamaı sağlayan sesle arakama dönecekken vücudumu saran bir beden hissettim.

Kafamı kaldırdığımda, görmeyi asla planlamadığım biriydi bu.

O da Georgie gibi yaşıyordu ve yanımdaydı. Beni kendime getirebilecek tek kişi buradaydı ve tamamen canlıydı.

Onun varlığını hissetmek bile o kadar güzeldi ki...

:::

Anladığınız üzere kitabın sonu yakın ama belki ikinci bir devam kitabı yapıp yine Penny'i hayatımıza çağırırım

Şuanda internette bir sorun var ve hikaye silinir diye çok korkuyorum. Ama siz bunu okuyorsanız hiç bir sorun yoktur demektir.

Kötü yazdığımı biliyorum size pek yaraşır değil ama bu hikayeyi yazarken gereksiz bir şekilde acamileşiyorum -normalde de aşırı iyi bir yazar değilim zaten-

Çok uzattım biliyorumm

Sizi tüm içtenliğiyle seven kalbimle
İyi ki varsınız ve lütfen o güzel yüzünüz hep gülsün
<33