TOO LONG TO THE DAWN [GL] ✔️

CHAPTER 7 - FOOL

පහුවදා අනූගෙ තාත්තාත් එක්ක අපි ස්ටේෂන් එකට ආවා. ඒත් ඊයෙ රෑ සිද්ධ වුණ දෙයින් පස්සෙ අපි දෙන්නා අතර කිසිම කතාවක් ඇති වුණේ නැහැ. අනූ එක්ක කතා කරන්න ඕනෙ වුනත් එයාට මාව තවත් එපා වෙයිදෝ කියලා හිතේ ඇතිවුණ බය නිසා මාත් කිසිම දෙයක් කතා කරන්න ගියේ නැහැ.

ඇත්තටම කාටද මං වගේ කෙනෙක්ගෙ යාළුවෙක් වෙන්න ඕනෙ? මං වගේ අයට විතරක් ලැබෙන මිනිස්සුන්ගෙ පිළිකුල් සහගත බැල්මවල් වල කොටස්කාරයෙක් වෙන්න ඕනෙ? මං වගේ කෙනෙක් වෙනුවෙන් කතා කරලා කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැතුව ගත කරන්න හම්බෙන ජීවිතේට නැති ප්‍රශ්න ඇති කර ගන්න ඕනෙ?

අනූ මොන තීරණේ ගත්තත් ඒක එයාගෙ වැරැද්දක් නෙමෙයි කියලා මම හොඳටම දැනගෙන හිටියා. මිනිස්සු කොයිතරම් කිව්වත් අනේ මට නම් එහෙම අයත් අයත් එක්ක කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැහැ කියලා, මුළු සමාජයම පිළිකුල් කරන ඒ තත්ත්වයට තමන්ගෙ හොඳම යාළුවෙක්, පවුලෙ කෙනෙක් පත් වෙයි කියලා කිසිම කෙනෙක් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ නැහැනේ.

"අනූ... ඔයා... ක්ලාස් එකට නේද යන්නෙ? බායි එහෙනම් මම මියුසික් රූම් එකට යනවා..."

අපේ පන්ති ළඟට ආවට පස්සෙ මම අනූට කතා කළා. ඒත් වෙනදට අනූගෙන් හම්බෙනවා වගේ උද්යෝගිමත් ප්‍රතිචාරයක් වෙනුවට නිකන්ම නිකන් හිස සැලීමක් විතරයි හම්බුනේ. මට දුක හිතුනෙ නෑ කිව්වොත් ඒක බොරුවක්. එත් ඉතින් කාටවත් බනින එකෙන්වත්, දුක් වෙවී ඉන්න එකෙන්වත් කිසි දෙයක් විසඳෙන්නෙ නැති නිසා මම මියුසික් රූම් එක දිහාවට ඇවිදන් ගියා.

"ළමායි... කට්ටියම ප්ලේ කරන එක පොඩ්ඩක් නවත්ත."

" මහීමා... ඔයා අසනීපයක්වද්ද? අද දවසට වරද්දපු තුන් වෙනි පාර... මෙච්චර දවසක් හොඳට ප්ලේ කරපු ළමයට මොනවා වෙලාද මන්දා."
මොනවා වෙලාද අහන්නෙ? ඔයාට ඊයෙ වුණ කිසිම දෙයක් මතක නැද්ද සනීෂා?