Σκοτεινός Άγγελος

Τέλος;

"Είναι αδύνατον αυτό που μου ζητάς Νέιτ. Δείξε εμπιστοσύνη στον Δάμο, εκείνος ξέρει τι πρέπει να κάνει."
Ο Λουίτζι ήταν αμετανόητος όμως εγώ δεν θα τον άφηνα μόνο του,αυτή τη φορά θα πηγαίναμε μαζί,ακόμα και αν αυτό το μαζί ήταν αιώνιο.

"Λουίτζι,είναι μόνος του μέσα σε ένα κτήριο γεμάτο οπλισμένους άντρες,τον στείλατε να πέσει στη παγίδα του τρελού και ζητάς από εμένα να καθήσω άπραγος να δω τον θάνατο του!Ο Δάμος είναι η μόνη οικογένεια μου!"
Οι δύο τους είχαν ανεβάσει τους τόνους και εγώ είχα βρει επιτέλους την ευκαιρία να φύγω από δίπλα τους χωρίς να με καταλάβουν.

Πόρτα ή παράθυρο,ακόμα και από τη πιο μικρή χαραμάδα,θα έμπαινα μέσα στο κτήριο και κανένας δεν μπορούσε να με σταματήσει.
Αργά και σταθερά προχωρούσα προς τη πίσω μεριά, ψάχνοντας ένα σημείο που θα μου έδινε πρόσβαση στην αποθήκη χωρίς να γίνω αντιληπτή.
Οι φωνές του Νέιτ και του Λουίτζι συνέχιζαν να ακούγονται και αυτό με έκανε να αγχώνομαι λιγότερο.

Στο πλάι του κτηρίου παρατήρησα ένα μικρό παράθυρο και πήγα κοντά να κοιτάξω μέσα.
Έδειχνε απόμερο και μέσα έμοιαζε να μην χρησιμοποιείται καθόλου.
Έβγαλα τη ζακέτα μου και τη τύλιξα γύρω από τον αγκώνα μου,ενώ κοίταξα συγχρόνως πίσω μου και δεν υπήρχε κανένας.
Χτύπησα με δύναμη το λεπτό τζαμί και το άκουσα να γίνεται θρύψαλα αμέσως,σηκώθηκα και άρχισα να κλωτσώ με το παπούτσι μου ότι είχε απομείνει ώστε η πρόσβαση μου να είναι αναίμακτη.

Τη στιγμή που έσκυψα για να περάσω,ένιωσα ένα σκληρό και κρύο αντικείμενο στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου,δεν άργησα καθόλου όμως να αντιληφθώ πως ήταν όπλο.
Αυτόματα πήγα να πιάσω το δικό μου όπλο όμως μια σπρωξιά δυνατή με κόλλησε στον τοίχο!

"Που νομίζεις ότι πηγαίνεις... Μόνη σου;"
Στο άκουσμα της φωνής του Αντρές, γύρισα και τον κοίταξα.

"Με τρόμαξες Γολιάθ!"

"Πότε θα σταματήσεις να παίρνεις πρωτοβουλίες Ρόζι; Βλέπεις πως θα μπορούσες ήδη να είσαι πεθαμένη;" Με ρώτησε νευριασμένος και προσπερνώντας με μπήκε πρώτος στο κτήριο.

"Αντρές!" Φώναξα χαμηλόφωνα για να μην φύγει και τον χάσω.
Μπήκα από πίσω του και εγώ όσο εκείνος ήδη είχε ανοίξει τη πόρτα και κοίταζε προσεκτικά έξω να δει τις κινήσεις τριγύρω μας.

"Φαίνεται προσβάσιμο. Νομίζω πως αυτή η μεριά του κτηρίου είναι άδεια.
Θα βγω πρώτος και θέλω να μείνεις πίσω μου και να είσαι προσεκτική!"
Μου έδωσε οδηγίες και χάθηκε μέσα στα σκοτάδια ενώ έτρεξα και εγώ να τον προλάβω.