ရံုးခန္းတံခါးဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း စားပြဲမွာေပၚပန္းစည္းကိုေတြ့တာမို႔ ေရ႔ွကိုတိုးမဲ့ေျခလွမ္းတို႔ကအလိုလိုရပ္မိသား။ပန္းကိုျမင္ရံုနဲ႔ဘယ္သူပို႔တယ္ဆိုတာသိတာမို႔ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ေရ႔ွဆက္မလွမ္းခ်င္ေပမဲ့လုပ္စရာအလုပ္ေတြရိွေနေသးတာမို႔သက္ျပင္းခ်ရင္းသာစားပြဲေပၚမွာရိွတဲ့ပန္းစည္းနဲ႔အတူတူစာတစ္ေစာင္ရိွေနတာမို႔ေကာက္ဖတ္လိုက္ရင္းေဒါသေတြကိုထိန္းမရခဲ့။ပန္းစည္းကိုတံခါးေပါက္ကိုပစ္ေပါက္ရင္းလက္ထဲကစာကိုစုတ္ၿဖဲပစ္လိုက္သည္။ဒါေတျြဖစ္လာရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကChaeyoungကိုတစ္ေယာက္ထဲလႊတ္လိုက္မိတဲ့Chuအျပစ္ေတြကစ၏။
အဲဒီေန့ကသာChaeyoungနဲ႔အတူတူလိုက္သြားျဖစ္ခဲ့ရင္ဒီေန့လိုမ်ိဳးရက္ဆိုတာရိွလာခဲ့မယ္မထင္ခဲ့ပါ။သူတို႔လက္ထဲမွာရိွေနတဲ့Chaeyoungတစ္ခုခုျဖစ္မွာမလိုလားတာမို႔အဲ့ေန့တုန္းကဟိုမိန္းမေျပာတာမွန္သမ်ွလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့မိတာ။ဘာရန္ၿငိဳးရန္စမွမရိွပါပဲနဲ႔ Chuအပါအ၀င္Chaeyoungကိုပါဒုကၡေပးတဲ့ဟိုမိန္းမ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ဘာေၾကာင့္အခုလိုလုပ္ရတာလဲလို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီးေမးမိေတာ့ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ Chuမ်က္လံုးကိုတည့္တည့္ၾကည့္ၿပီးေျပာတာက "ရွင့္ကိုသိပ္ခ်စ္မိသြားလို႔ ရွင့္ကိုပိုင္ဆိုင္ခ်င္လြန္းလို႔"တဲ့ေလ။
အိပ္ေပ်ာ္ေနရာကေနလန္႔ႏိူးလာတာေၾကာင့္ လက္မွာပတ္ထားတဲ့နာရီကိုၾကည့္ေတာ့၉နာရီ၁၂မထိုးဖို႔၁၂မိနစ္သာလိုေတာ့သည္။Chaeyoungျပန္ေရာက္ေလာက္ေရာေပါ့။ေရဆာသလိုရိွတာမို႔ ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာၿပီးေရေသာက္ၿပီးအျပန္ Chaeyoungအခန္းကိုၾကည့္ေတာ့တံခါးကဖြင့္ရက္သား ၿခံထဲကိုၾကည့္ေတာ့လဲကားကရိွမေနျပန္။ဒါဆိုျပန္မေရာက္ေသးတာေပါ့။ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာေနာက္က်ေနတာမို႔ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔အတူအိမ္ေပၚသို႔ေျပးတက္ကာ အိပ္ယာေပၚမွာရိွတဲ့ဖုန္းကိုယူၿပီးဆက္ေတာ့ Chaeyoungကိုလံုး၀ေခၚလို႔မရ။မာမီဆီကိုဆက္ၾကည့္ေတာ့ျပန္သြားတာၾကာၿပီ အခူထိျပန္မေရာက္ေသးတာလားဆိုၿပီးျပန္ေမးလာတာေၾကာင့္ နဂိုကတည္းကမွဖိစီးမႈေတြအရမ္းမ်ားေနတဲ့မာမီကိုအမွန္တိုင္းမေျပာလိုတာေၾကာင့္ ျပန္ၿပီးထြက္သြားတာမို႔ မာမီဆီမ်ားထပ္လာျဖစ္ေသးလားေမးတာဟုေျပာကာဖုန္းအျမန္ခ်လိုက္သည္။လိုရမယ္ရ ရဲစခန္းကိုအေၾကာင္းၾကားထားတာမမွားဘူးထင္တာေၾကာင့္ ကားေသာ့တစ္ခုကိုယူၿပီး ကားဂိုေဒါင္ကိုအသြား ဖုန္းနံပါတ္အစိမ္းတစ္ခု၀င္လာတာေၾကာင့္ကိုင္ရေကာင္းမလား
မကိုင္ပဲေနရမလားစဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ တစ္ဖက္ၾကားရတဲ့အသံက Chuကိုစိတ္ဒုကၡခဏခဏေပးေနတဲ့Jennieအသံျဖစ္ေနတာမို႔အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာသူေၾကာင့္နဲ႔စိတ္မတိုခ်င္တာမို႔Chuဘက္ကေနသူ႔ထက္အရင္ၪီးေအာင္
