Şanlı bir asker... Cesur bir kadın... Mükemmel bir anne...
Yıllarca pes etmeden , cesurca her sorunu göğsünü gere gere aşmış ve TÜRK ORDUSUNA hizmet etmek için dişini tırnağına takmış , her şeye rağmen kendine bir düzen kurmuş bir KADIN. En önemlisi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.Bölüm *Kara Papatya...*
(Bölümler bir süre stabil gidecek. Çok fazla aksiyon beklemeyin. Aksiyon üç dört bölüm sonra yavaş yavaş başlayacak.)
"Miray'ım menemen de yer misin?" Diyen abime döndüm.
Görevden geleli iki gün olmuş , Ustura'nın bacağı neyse ki kötü bir sonuç doğurmamıştı. Dün onu hastaneden çıkarıp evine yerleştirmiştik.
"Yok abim yemem. Hadi geç otur da kahvaltımızı yapalım artık." Dediğimde oflayarak sandalyeye oturmuştu.
Abim Görkem , babam Serkan ve Melisa'm benim bu Dünya'da timim dışında sahip olduğum tek ailemdi. Beni öz ailem değil abim ve babam büyütmüş bu yaşıma kadar getirmişti.
Annem doğumda ölmüş , baba demeye dilimin dönmediği adam ise 10 yaşıma kadar şiddet uygulamış ardından da daha fazla beni beslemek istemeyerek yetimhaneye bırakmıştı.
Abim benim öz abim değildi. Beni yetimhaneden 11 yaşımda alan babam beni abimden yani oğlundan ayırmayarak büyütmüş , dibe batan hayatıma ışık kaynağı olmuştu. Hele ki 4 sene önce hayatıma giren Melisa ise beni o dipten çekip çıkarmıştı.
Bir Türk Askeri olmaya karar verdiğimde bunu ilk olarak babama anlatmıştım. Beni fazlasıyla güçlü ve cesur yetiştiren babam bunu duyduğunda ilk önce havalara uçmuştu.
Abime söylediğimde ise endişeli olduğunu ama yine de bana güvendiğini ve gurur duyduğunu söyleyerek gülümsemişti.
Abim mühendislik okuyarak babamdan kalan şirketlerin başına geçerken ben de abimden işleri az çok öğrenerek hem görevlerime gitmeye hem de şirket ile elimden geldiğince ilgilenmeye başlamıştım.
Normalde İstanbul'da yaşayan abim , ben görevden geldiğimde beni Mardin'e ziyarete gelmişti. 3 yıldır Mardin'de görev yapıyordum. Melisa'yı da çok fazla tehlikeli ortamlarda tutmamak için babamın yanına bırakmıştım.
"Miray'ım ama sen şimdi dağlarda hep aç kalmışsındır. Ne yapayım , dayanamıyorum... Zaten kara kuru bir şeysin." Dediğinde ensesine vurarak ekmeğe bandığım yumurtayı ağzıma attım.
"Abi kara kuru ne? Bu kasları boşuna mı yaptım ben?!" Dediğimde gülerek cevap vermişti.
"Harbi elin ağır yalnız , boşuna yapmamışsın."
"Tabi ağır olacak ne bekliyordun aslan parçası?" Derken göz kırpmıştım.
O sırada sohbetimizi bölen , abimin çalan telefonu oldu.
