𝘚𝘜𝘕𝘕𝘠 𝘕𝘐𝘎𝘏𝘛 ¦ 𝘒𝘢𝘨𝘦𝘩𝘪𝘯𝘢

5 ¦ Fark Edilen Duygular

Kafamı kitapların ve silgi çöplerinin dağıttığı masamdan kaldırdım. Gözlerim bana inat gelerek ağırlaşmaya başladı. Yarın vermem gereken iki sınav ve bir sözlü vardı. Amacım geçmek değildi, birinci olmaktı, her zamanki gibi. Benim için kazanmak demek, suyun altında nefes alabilmek demek. Çünkü suda yaşıyormuşum gibi nefes alamıyorum, tek başarım dersler. Bu da bir konuda değerli olduğumu hissettiriyor.

"Kahve mi içsem?"

Şişmiş gözlerim ile karşımda ki bardaklara baktım. Çok fazla kahve içmeme rağmen bir türlü uykum gitmiyordu. Hinata'nın derslerinde başarılı olmadığını biliyordum, neredeyse hepsinden kalmıştı. Sallasa daha yüksek alabilir o derece.

"Balkona çıksam uykum açılır belki?"

Şubatın ortasında eğer gece yarısı dışarı çıkarsanız mantıken üşürsünüz, bu da belki uykumu açar. Sandalyemden kalkarak gerindim. Bana şuan enerji lazımdı. Üstüme battaniyeyi sarıp salona ilerledim. Büyük olan balkon buradaydı, umarım işe yarar.

Kapıyı açar açmaz bir ürperti geldi, rüzgar yoktu ama ayaz vardı. Kafamı gökyüzüne kaldırdım, belki bir ihtimal diye düşündüm. Ama gördüğüm tek şey, karı getiren bulutlardı.

"Yıldızları görmeden ölmek yok Tobio"

Yaşarken tek isteğim buydu, bana bunları gösterecek kişinin kim olduğunu tahmin edebiliyorum. Kendisi gibi yıldız olan biri gösterecekti onları. Hasta olmamak için içeri girip kollarımı sıvazladım. Çok zayıfım, şimdi düşününce bağışıklığım düşüktü.

"Tobio aç ağzını"

"İğrenç çek onu"

Hemşire iç çekerek tekrar götürdü ona kaşığı. Ama bir türlü içiremeyi başaramadı. Annesi terk ettikten sonra bir çok kez hastalandı, yemeği kestiği için bedeni de zayıf düşmüştü. Zaten demir eksikliği vardı.

"Hadi iç bak annen çok üzülür"

"Annem zaten bana çok kızgın, yoksa bırakmazdı beni"

Hemşire durumu anlamayan çocuğun saçlarını severek kaşığı tekrar ağzına uzattı.

"Bak eğer bu ilacı içersen iyileşir ve arkadaşlarına katılırsın"

"Benim arkadaşım yok, sadece Oikawa vardı. O da benden büyük olduğu için benimle takılmadı"

Daha altı yaşında, annesi ve babası olmayan bir çocuğun tek gücü hayalleridir. Birde bu hayalleri kurmasına yardım eden dostları. Hiç birine sahip olmadan düşlerine ne kadar daha tutunabilir ki?

"Beni kimse neden sevmiyor?"

"Kim seni sevmiyor Tobio?"

Yattığı yataktan kalkıp gözlerini sildi Kageyama. Hemşire ağladığı için ne yapacağını şaşırdı.

"Annem beni bıraktı, arkadaşım yok. Müdürde sürekli hastaneye gidiyor. Ben hep yalnız kalacağım"

"Hayır Tobio"

Hemşire tebessüm ederek onun üzüntülerini bıraktığı yaşlarını temizledi. Mavilerini kırpıştırıp baktı ona.

"Her canlı bir başkasına bağlı olarak yaratılır. Her ne kadar yalnız olsan da kader ruh ikizini daima yanına getirir. Daha küçüksün ama bir yerlerde seni bekleyen bir ruh ikizin var. İşte onu bulduğun zaman, ölene kadar yalnız kalmayacaksın"