Karanlığımdaki Sara

2

Kuzey Arsal*

Arabanın frenine yüklenmem hiç bir şeye yaramazken birde önüme çıkan kadını ezmem saniyelerimi almıştı.

Etraftaki insanlar üşüşürken, tedirgince arabadan inip yerdeki kadına baktım.

Kadını görmeme kaşlarım çatılmıştı genç kadın bağdaş kurup arabanın önünde mızmızlanıyordu.

Sinirle konuşmaya girdim;

"İyi misin!?"

Kadın yeşillerini gözlerime geçirip çocuk gibi mızmızlanmaya devam etti.

"Ya aptal mısın? Kör müsün sen, bir de soruyor musun? Pişkin pişkin bana bu soruyu soruyor musun?"

Alaylıca sırıtarak cevap verdim;

"Arabadan inmeyi yoluma baksam bu seferde 'hayvan' dicektiniz hanım efendi."

Başıma belan olan kişi tam ağzını açıp bana cevap verecekti ki birden acıyla inlemedi bir olmuşdu.

"Ne oldu?"

"Ne oldu mu? Arabayla beni çiğnediğin için ayağımı hissetmiyorum kesin kırıldı! Hayta kesin ayağımı kesecekler. Hep senin yüzünden!"

Derince nefes alıp mırıldandım.

"Ayağını bilmem ama ben birazdan o dilini deşecem."

"Ne mırıldanıyorsun? Arkamdan konuşacağına yüzüme söyle de düet yapalım!"

Tahammül seviyem zorlanırken sinirle konuştum;

"Bak iyiysen arabamın önünde çekilir misin? İşim gücüm var benim!"

Kadın ayağı kalkıp hiç bir şey olmamış gibi yanıma gelip;

"Sen ve senin gibiler cehenneme gitsin."

Sinirle sokarken sakin kalmak için derin nefesler veriyordum arabaya binip hızla ordan uzaklaşırken başıma bugün ne gibi felaketlerin çıkabilecek olmasını düşünmeden edememiştim.