Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
...
Yoongi sevgilisine yaklaştı ve son kez konuştu.
"Hayatımın neredeyse en zor döneminde rastladım sana, sen benim karanlık hayatıma bir umut ışığı getirdin, kalbimde kuruyan çiçek tarlasındaki çiçekleri bir bir suladın, sadece bir yılda... İntihar etmek için geldiğim uçurumda bana yeniden hayat verdin Hoseok. Bu güne kadar kokunu bile almadan yaşadım, ama şimdi... "
Dedi ve ayağa kalktı, gözlerinden yine yaşlar akıyordu, uğraşmadı bu sefer silmeye.
Hoseok'da kalktı ayağa yavaşca, sanki neler olacağını anlamıştı ve durduramayacağını biliyordu, kadere karşı gelemeyeceğini biliyordu.
" Seni seviyorum Umudum... "
Yoongi kollarını açtı ve sevgilisine sıkıca sarıldı, yarın yokmuş gibi sarıldı. Kokusunu doya doya içine çekti. Çiçek kokuyordu, Hoseok Çiçeği gibi kokuyordu, Cennet gibi, mutluluk gibi, yaşama sevinci gibi kokuyordu.
Hoseok daha şiddetli ağlamaya başlamıştı, sıkı sıkı sarıldığı beden yavaş yavaş yanarak küllerine ayrılırken kollarının arasında.
...
Sevgilisini bırakmadan biraz geriye çekildi, son kez bakmak istedi yüzüne, ağlıyordu, intihar ediyordu göz yaşları.
Artık her şey için çok geçti...
Son bir uğurlama yapması gerekiyordu, biliyordu.
Yaklaştı ve ufak bir buse kondurdu sevgilisinin dudaklarına, Hoseok.
Yoongi gülümsedi,
" Kokun çok güzel sevgilim, sıkı giyin kimse almasın kokunu."
Sol gözünden bir yaş daha düştü Yoongi'nin, acı çekmiyordu, hissetmiyordu, mutluydu.
...
Hoseok sevgilisinin gözlerinin önünde yok olmasını izliyordu, yavaş yavaş yok oluyordu. Daha da şiddetleniyordu ağlaması, durduramıyordu kendini.
Yoongi her şey yolunda dermişcesine son bir gülüş bahşetti. Yoongi'nin külleri çiçeklerin polenleri ile rüzgara karıştı, tüm gezegene savruldular.
