ELFİDA 'YENİ AİLEM'

*beş*

Sizleri yorumlara alalım pılisss

-Elfida Bahar'ın Anlatımıyla-

"Biyolojik ailem olduğunuz doğru mu?" Çıldırmak üzereydim. Buna rağmen sesimi sakin tutmaya çalışmıştım. Hepsi mal gibi yüzüme bakıyordu. 

"Konuşsanıza doğru mu?" Doğru değil desinler istedim. Bunların hepsi bir şaka desinler istedim. Ama olmadı Devran Vural beni onayladı.

"Doğru." Gözlerimdeki yaşlar düşmek için bu anı seçti. Neden diğer çocuklarını mutlu mesut büyütürken bizi bir çöpün köşesine atmışlardı.

"Bizi çöpün kenarına bıraktığınızda ölmedik diye mi çıktınız karşımıza? Şimdi mi öldüreceksiniz? Ne istiyorsunuz bizden?" Vücudum zangır zangır titrerken sendeledim. En yakınımda duran Emir kolumu tuttu. Hırsla kolumu çektim.

"Dokunma bana." Gözlerindeki yaşlar daha hızlı akmaya başladı. Umurumda değil hiçbiri.

"Bak kızım -" 

Hızla sözünü kestim mantıklı düşünemiyordum. 

"Ben sizin kızınız değilim. Ben kimsenin kızı değilim. Annem ve babamda 4 Temmuz da biz çöpe atıldığımızda öldü." Banu Vural eşinden destek alırken hıçkırarak ağlıyordu. Emrah Vural acı dolu gözlerle bana bakıyordu.

"Ağlama" diye fısıldadı. Cidden mi ya!

O sırada içeri nefes nefese Ati girdi. Ağladığımı görünce bana sarıldı. 

Ağlamam şiddetlendi. Bir yandan sırtımı sıvazlarken bir yandan kulağıma fısıldıyordu.

"Sakin ol. Geçecek söz veriyorum hepsi geçecek. Ben hep yanındayım." Hala ağlıyordum ama hıçkırıklarım kesilmişti. Odada bizi izleyenlere döndüm.

"Bir daha sakın ne benim ne de kardeşlerimin karşısına çıkmayın." Ati'nin elini tuttum.

"Lütfen götür beni buradan." Bunu beklediği için elimi sıktı ve beni dışarı çıkardı. 

Beni kendi arabasına bindirdi. Kemerimi bağladı ve sürmeye başladı. Kafamı cama yaslayıp gözlerimi kapattım Ati telefonundan birilerini aradı.

"Efe şimdi dediklerimi iyi dinle. Birazdan bizim şoförlerden birini sizin eve göndereceğim. Siz kendinize ve ablanıza 1-2 günlük bir çanta hazırlayın şoför sizi dağ evine getirecek."

"Hayır ablan iyi. Lütfen şimdilik sorgulamayın ve dediklerimi yapın abicim."

"Tamam görüşürüz."

Düşündükçe deliriyordum. Nasıl bir nedenle üç çocuklarını çöpe bıraktılar? Diğer çocuklarıyla nasıl mutlu yaşadılar? Neden ben, neden biz? 

Gözlerim yanmaya başlayınca yerimde yayılıp uyumayı diledim. Bir süre uyanmamayı diledim.

.........................

Uyuyor gibiydim ama söylenenleri duyabiliyordum. 

"Atilla abi ne oldu ablama?" Saçlarımda gezinen ellerin Ati'nin olduğunu anladım.

"İyi olacak ama ne olduğunu size ben anlatamam ablanızdan öğrenseniz daha iyi." Birkaç hışırtıdan sonra havalandığımı hissettim.

Yumuşak bir yere iniş yaptığımda iki yanıma da bir ağırlık çöktü. Kokularından anladığım kadarıyla ikizlerdi.

İkisi de kafasını göğsüme koyup bana sarıldı.

"Seni çok seviyoruz abla." Uyumadan önce duyduklarım bunlardı.