reforget [adrienette]

on yedi.

"iyi okumalar dilerim"

ﾟ*☆*ﾟ ゜ﾟ*☆*ﾟ ゜ﾟ*☆*ﾟ ゜ﾟ*☆*ﾟ

         Adrien önünde açık duran laptoptan bakışlarını kaldırdı ve karşı koltuktaki lacivert saçlı genç kıza baktı. Marinette şeffaf çerçeveli bir gözlük takmış, kişisel gelişim kitaplarından birini okumaya dalmıştı. İçmeyi unuttuğu çayı sehpada duruyordu, artık üzerinden çıkan buharlar görünmez hâle gelmişti.

       Duruşunu dikleştirdi ve laptobu dizlerine doğru ittirdi, sonrasında tekrar kafasını yana çevirdi. "Marinette?" diye fısıldadı sessizliği bozmaktan çekinircesine.

       Genç kız da adını duymasıyla kitabını indirdi ve hafifçe gülümsedi, ardından Adrien'ı taklit edercesine fısıldadı. "Efendim?"

       "Luka'ya ilk görüşte birbirimize aşık olduğumuzu ve hemen düğün yaptığımızı söylediğim için üzgünüm." dedi genç adam mahcup bir ifadeyle. "O senin arkadaşın ve... eminim ona doğruları söylemek istemişsindir. Çenemi kapalı tutmalıydım."

       Lacivert saçlı kız duyduklarının üzerine kitabını kapattı ve eğilerek sehpadaki fincanı eline aldı. Çoktan soğuduğu belli olan yeşil çaydan bir yudum alırken, yüz ifadesinde herhangi bir hoşnutsuzluk belirtisi bile yoktu. "Üzgün olmanı gerektirecek bir şey yok ki."

"Eğer kendimi kötü hissetmemem için bunu söylüyors-"

"Hayır,"

      Genç kız fincanı tekrar yerine bıraktı ve kafasını sağa sola sallayarak güldü. "Söylediklerimde tamamen ciddiyim. Üzülmene gerek yok, çünkü seninle evlenirken bir söz verdik. İkimiz de bu ilişkinin şirketleri birleştirmek için olduğunu herkesten saklayacaktık. Bu sözümüze uygun davranmış olman özür dilenecek bir davranış değil, Luka arkadaşım olsa bile."

       Adrien yutkundu ve hafifçe kafasını aşağı yukarı salladı. Her zamanki gibi, Marinette haklıydı. Evlendikleri günün sabahında anne ve babalarının karşısında, kimseye bu evlilik hakkında bilgi vermeyeceklerine dair yeminler etmişlerdi. Bu anı Adrien'ın zihnindeki tozlu raflardan birine kaldırılmış olsa da, şimdi yere düşmüş ve ses çıkartarak yuvarlanmaya başlamış gibi dikkatini çekmişti.

       Çünkü Adrien, ettiği yemine rağmen defalarca kez bu sözü bozmuştu. Barlarda, gece kulüplerinde, arkadaşları ile yaptığı buluşmalarda... Günü birlik insanların onu ele vermeyeceğine sebepsizce inanmış ve beş para etmeyen evliliğinden her yerde yakınmıştı.

       Tüm konuşmaları ve yaşadığı anılar, su altında gördüğü birer manzaradan ibaret gibiydi. Bulanmış görüntüler ve tam duyulmayan sesler zihninde yer kaplıyordu. Adrien, son bir yıla dair anılarını ne zaman hatırlamaya çalışsa, aynı problem ile karşılaşıyor gibiydi. Sanki çevresinde olup bitenler bozuk bir lens ile kaydediliyor, ses dosyalarının bulunduğu cd'lerin üstü çiziliyordu.

Sarışın gencin hatırlayabildiği net bir anısı yoktu.

"Beni duydun mu, Adrien?"