the meeting place ❅ taelix

It started with a cookie

✤

Felix wsiadł do samochodu i od razu zapiął pas. Spojrzał we wsteczne lusterko, w którym odbijał się Leo wraz ze swoim ojcem i zrobiło mu się żal mężczyzny, który wyglądał, jakby w ciągu tych kilku minut zdążył całkowicie przemarznąć. W sumie mógł zaproponować, że on zapnie chłopca w foteliku — przynajmniej miał na sobie kurtkę i czapkę, które chroniły go przed lodowatymi podmuchami wiatru i ogromnymi płatkami śniegu.

Czuł się nieswojo, siedząc w samochodzie właściwie obcego człowieka. Owszem, uczył jego syna taekwondo, ale Kim Taehyunga widział po raz pierwszy na oczy, bo zawsze to jego żona odbierała Leo z zajęć. Zapamiętałby go, gdyby mężczyzna chociaż raz zjawił się zamiast niej, bo zawsze wykorzystywał jej obecność do krótkiej rozmowy w swoim ojczystym języku, dzięki czemu mógł chociaż na chwilę przywołać swojskie uczucie bycia w domu, w Australii, gdzie nigdy nie czuł się tak obco, jak w Seulu. Nie ukrywał, że właśnie przez to Leo szybko stał się jego ulubionym uczniem. Chłopiec mówił w dwóch językach i płynnie przechodził pomiędzy nimi w połowie zdania, tak jak często zdarzało się to samemu Felixowi, gdy się zapomniał. Oprócz tego, chłopiec był wyjątkowo bystry i pełen zaraźliwej energii i Felix nie mógł się oprzeć jego urokowi.

Zerknął nieśmiało na Taehyunga, który zajmował właśnie miejsce obok niego i przelotnie się zastanowił, czy to po nim Leo odziedziczył urok osobisty. Bo urodę zdecydowanie otrzymał po swoim tacie.

— Gdzie mieszkasz? — zapytał Taehyung, wyrywając go z rozmyślań.

Felix drgnął i spojrzał na mężczyznę, mając nadzieję, że półcień panujący w samochodzie skutecznie ukrywa rumieńce na jego policzkach. Zganił się w myślach za mało subtelne podziwianie profilu mężczyzny. Zanim udało mu się dobyć z siebie głos, minęła dłuższa chwila i zdążył się uspokoić, przypominając sobie, że atrakcyjny Taehyung był zdecydowanie nieosiągalny, o czym przypominała złota obrączka na jego palcu. A jeśli to nie wystarczało, to Felix musiał tylko obejrzeć się do tyłu, gdzie na tylnym siedzeniu siedział jego syn, nucący cicho jakieś piosenki, których zapewne nauczył się w przedszkolu. Gdy w końcu podał swój adres Taehyungowi, jego głos był już pewny i nie zadrżał na żadnej sylabie, a on sam w końcu się odprężył, opierając się wygodniej o fotel.

Włączyli się do ruchu na głównej ulicy, a w samochodzie wciąż panowała cisza, nie licząc mamrotania Leo. Felix miał wrażenie, że chłopca w końcu dopadło zmęczenie i gdy po kilku minutach spojrzał ponownie w lusterko, zobaczył, że jego głowa opada coraz bardziej do przodu. Uśmiechnął się do siebie i kątem oka zobaczył, że Taehyung również zerka w lusterko, patrząc na zasypiającego syna. Jego twarz rozjaśniła się w uśmiechu, który sprawił, że Felix nagle poczuł dziwne ciepło rozlewające się w jego klatce piersiowej.

Opanuj się, on jest żonaty.

— Jeszcze raz przepraszam za spóźnienie — odezwał się Taehyung, przerywając w końcu panujące między nimi milczenie. — Wiem, że Leo potrafi dać w kość. Nie zaprzeczaj — dodał szybko ze śmiechem, gdy Felix już otwierał usta, aby właśnie to zrobić. — Jest kochany i raczej grzeczny, ale sam czasami za nim nie nadążam.

— Moi przyjaciele zawsze się śmieją, że sam jestem jeszcze takim dzieckiem, więc to naprawdę nie był problem — zaśmiał się Felix, pilnując, aby nie podnieść za bardzo głosu. — Ten śnieg podekscytował mnie chyba nawet bardziej, niż jego. Gdy dorastałem, nie miałem za bardzo okazji ulepić bałwana czy urządzić bitwę na śnieżki.

— Nie jesteś stąd, prawda? — spytał Taehyung, zerkając na niego.

Felix rzucił mu zaskoczone spojrzenie, zastanawiając się, skąd mężczyzna to wie, skoro sprawiał wrażenie, jakby nie miał pojęcia, kto jest trenerem jego syna.