"Neden gitti peki?" diye sordu Hancı.
"Hiç gelmemişti ki," dedi çocuk yumruklarını sıkarak. Elleri titremeye başlamıştı yine.
"Bana sadece..Benimle bir iddia için çıktığını söyledi. Aptal Arlert'i kandırma iddiasıydı sanırım. Onu öpene 20 puan, onunla çıkana 50 puan."
Sesinin dozunu ayarlayamadığını fark etmişti. Masada duran içkisini uzaklaştırmıştı kendinden.
"Kalbin çok kırılmış," dedi Hancı.
Gözlerini kapattı çocuk. Keşke sadece kalbi kırılmış olsaydı. Bütün ruhu kırılmıştı şimdi. Umutları da kırılmıştı, inancı da. Mutlu olmayı özlemişti fakat başındaki bela öyle fenaydı ki onsuz olmayı kabul edemiyordu. Sanki dünyaya onu sevmek için gelmişti ancak sevilmemişti.
"Beni sevmesi bu kadar mı zordu?" diye fısıldadı kendi kendine.
"Sevilmeyince sevmek zordur," dedi Hancı. "Ancak sevememek daha da zordur."
"Onun zorlanmadığına eminim," dedi çocuk, acıyla karışık alaylı bir ton vardı sesinde.
"İnan bana," diye ısrar etti Hancı. "Birini sevememek, seni böylesine seven birini sevememek büyük bir ruh ağırlığıdır."
Çocuk suskunlaştı. Hancı biraz daha dikkatli bakınca ağladığını gördü sarışın çocuğun. Elleriyle başını kavradığını ve hıçkıra hıçkıra ağladığını gördü.
