"Burası olduğuna emin misin?" diye sordy Annie Armin'e biraz daha sokulurken.
"Burayı unutabilir miyiz sence?" dedi Armin kızı biraz daha kendine çekerek. Günler önce birbirlerini buldukları hanı arıyorlardı Hancıya teşekkür etmek için.
Annie eldivenli ellerini birbirine sürttü. Karlı yollar kaygan olsa da Armin'e tutunarak yürüyebiliyordu. Sonunda hanın önüne geldiklerinde ikisi de birbirlerine gülümseyerek baktılar. Armin girmek için kapıyı ittirdiğinde kilitli olduğunu gördü.
"Ona teşekkür etmeyi çok istemiştim," dedi Annie hayal kırıklığıyla.
"Belki de bugün tatil günüdür," dedi Armin ancak hanın kapısına baktığımda sanki yıllardır dokunulmamış gibi gördüğündüğünü fark etti.
O sırada Annie yanlarından geçmekte olan yaşlı kadını gözüne kestirmişti.
"Affedersiniz," diye durdurdu kadını. "Bu hanın sahibinin nerede olduğunu biliyor musunuz acaba?"
Kadın şaşırarak baktı ikisine.
"Bu han yıllardır kullanılmıyor canım," dedi gözlerini kırpıştırarak.
"Ama biz henüz birkaç gün önce buraya gelmiştik," dedi Armin, kafası karışmıştı.
"Başka bir yerle karıştırmış olmalısınız," dedi kadın ve gülümseyerek uzaklaştı.
"Kimi aradığınızı biliyorum," dedi biri. Hanın yanındaki dükkanın taburelerinden birine oturan yaşlı bir adamdı.
"Nerede olduğunu biliyor musunuz acaba?" dedi Annie.
"Korkarım ki onu bir daha ancak seneye görebilirsiniz," dedi adam. "Kimse ismini ya da kim olduğunu bilmez, yalnızca hüzünlü şarkısını biliriz."
Annie ve Armin ilgiyle dinliyordu onu.
"Duyduğuma göre Hancı, hanına gelen birini sevmiş yıllar önce. Ancak kalpsiz ve zalimmiş bu kişi. Hamcıyı kandırmış, onu sevdiğini ancak gitmesi gerektiğini söylemiş ve bir tarih verip o zaman geleceğini söylemiş."
"Ama gelmemiş," diye tahminde bulundu Armin.
"Gelmemiş," dedi adam onu onaylayarak. "Hancı onu yıllarca beklemiş. Ancak her şeye rağmen hayat devam ediyor, Hancı uzak bir şehirde daha iyi bir iş bulmuş ve burayı terk etmiş ama yine de bir yanı umudunu hiç kaybetmiyormuş. Bu yüzden her yıl o tarihte bir kereliğine gelip hanını yeniden açıyor ve onun gelmesini bekliyor."
Annie ve Armin birbirine baktı, daha sonra adama teşekkür edip uzaklaştıklarında bile akıllarında Hancının hüzünlü şarkısı vardı.
son.
