"Onu bir tanrıçaya benzetirdim," dedi çocuk. Hafif çakırkeyifti, kelimeler ağzından daha kolay dökülüyordu artık. Hancı bardakları silerken onu dinliyordu.
"Belki de haklıydım, en az tanrıçalar kadar acımasızdı."
İç çekti çocuk, kafasını acıyla iki yana salladı. Birasından bir yudum daha aldı.
"Gözlerinde, mavinin en güzel tonu olan gözlerinde bir kere bile bana karşı merhamet kalıntısı görmedim. Bana hep çöp parçasıymışım gibi davranırdı. Onun yanında kendimi bir hiçmişim gibi hissederdim."
"Sana böyle davranan birini neden sevdin?" diye sordu Hancı.
"Beni sever umuduyla," dedi Armin. "Bir ihtimale aşıktım aslında. Beni sevdiğini hayal etmek, beni seveceğini umut etmek o kadar güzeldi ki yaptıklarını umursamıyordum bile."
"Sevdi mi peki?" diye sordu Hancı.
"En kötüsü de bu," dedi çocuk. "Sevdi."
