Özgürlük Masalı

3.Bölüm: Dükkan

Selaaaam!

Nasılsınız bakalım?

Yeni bir bölüm daha gelmiş bulunmakta (:

Umarım beğenirsiniz.

İyi okumalar...

~

Ruhumun yarası, onların sevgi dikişleri ile kapanacaktı.

~

Masal'ın Anlatımıyla

Dün gece sabaha yakın gördüğüm ve şimdi yaklaşık kırk dakikadır konuştuğum, isminin Özgür olduğunu öğrendiğim bu çocuk; beni çok eğlendirmiş, eğlendirdiği kadar da anlattıkları ile üzülmüş ama her şeye rağmen şu anda yanımda olduğu için çok da mutlu etmişti.

Simitlerimiz bitmiş karnım biraz da olsa doymuş ve sessizce etrafa bakınıyordum.

Tam anlamıyla doydum diyemezdim ama sonuç olarak beş gündür açtım ve bu bile şükür etmem için yeterli bir sebepti.

Bir zaman sonra aramızda oluşan sessizlik ile beraber, bu suskunluğun sebebini merak ederken kesik bir nefes sesi duydum.

Yavaşca ona döndüğümde dudaklarını aralamış ama bir anda tekrar geri kapatmıştı.

Bir şeyler söylemek istediği belliydi.

Ne oldu,diye soracakken ayağa kalktı ve söyleyecek olduğum şeyi gerisin geri yuttum.

Ne yalan söyleyeyim içimde büyük bir korku oluşmuştu. Bana güven veren bu çocuk şimdi gidecek miydi? Beni bir başıma mı bırakacaktı?

Anlık yaşadığım korkudan dolayı olsa gerek gözlerim dolu dolu olurken karanlıkta görmediğini umarak telaşla sordum;

"Nereye gidiyorsun?"

Bir süre karanlıkta ışıldayan gözleri ile öylece gözlerime baktı."Gidiyorsun değil,gidiyoruz."

"Ne?!Nereye?!Ya da neden?...Off nasıl yani, hiçbir şey anlamadım."

"Sakin ol.Telaş yapacağın bir durum yok.Annenlerin gelmeyeceğine eminsin değil mi artık?Bunu kabul ettin mi?"

Sorduğu soru boşluğuma gelmiş olduğundan olsa gerek ruhumu bir uçurumdan itiyorlarmış gibi hissettirirken sadece "Yani..." diyebildim.

Aslında 'yani'diye bir şey yoktu...

Yoktu ama büyükler bile bazen doğru kabul ettikleri şeyleri yalanlarlardı.Şuan da ben de tam olarak aynı duyguyu yaşıyordum.

Beynim evet derken kalbim dilime söz geçiremiyordu.

Sakin olmalıydım.

İçimden bir iki kez daha sakin kalmam için kendimi teselli ederken bir yandan da Özgür hem sakin olmam hem de gerçeklerden kaçmamam için konuşuyordu.

"Masal,bak tamam.Üzülmeni istemiyorum...Yani kim olsa istemez zaten ama şimdi sana 'Üzülme,unut gitsin,'desem bu hiçbir şeyi değiştirmez..."

Ayağı ile yerdeki kumları oynarken devam etti.

"Ailen neden böyle yaptı bilmiyorum.Bildiğim tek şey senin de bilmediğin. Belki acı bir durum ama konu ne olursa olsun gerçeklerden kaçamazsın."

Çok doğru söylüyor,diye geçirdim içimden.Annemler olur da gelirse o zaman düşünürdüm.

Şimdi burada olması gereken annem ve babamken ya da benim evde olmam gerekirken daha önce hiç görmediğim bu sokakta, kaç gündür bir başıma kaldığım bu parkta, karşımda onlar yerine benim durumumda olan bir çocuk çıktıysa; bu zaten her şeyi unutup, yoluma onun ile devam etmem için yeterinden fazla geçerli bir sebepti.