Yeşil Saçlı Çocuk / Taekook

2.Bölüm ~KUŞKU JEON~

-Gitme...

Pekala ne yapmam gerekiyor? Normalde şuanda ders çalışmam gerekiyordu. Ancak içimden bir ses şuan burada kalmak istediğimi söylüyordu. Tekrar bir ses duydum.

-Gideceksin değil mi?

Bana mı söylüyordu? Kafamı yatağa çevirdim. Gözleri hâlâ kapalıydı. Bana söylemiyordu. Ama cevap vermek zorunda hissettim kendimi.

-Hayır, kalacağım.

O anda yüzü değişti. Tanrı şahidim olsun huzurla doldu. İlk defa böyle bir ifade görüyordum.
Bir süredir oturuyordum ve doğrusu yorulmuştum. Saat gece yarısına geliyordu. Göz kapaklarım kapanmamak için direniyordu ancak boşunaydı. En sonunda yeşil saçlı çocuğun yanına uzandım yatakta. Yatak oldukça genişti. Ancak yattığım an yeşil saçlı çocuk üşüyormuş gibi bana sokuldu. Küçükken kabus gördükten sonra annemin yanına gidip sarılmamı anımsattı. Acaba bu yeşil saçlı çocuk korkuyor muydu yoksa üşüyor muydu? Kim bilir? O an tek istediğim uyumaktır ve bulunduğumuz pozisyon garip olsa da rahatsız edici değildi. Ve ben ilk defa annem dışında biriyle aynı yatakta uyudum. Hemde sarılarak.

-hatırlamıyorsun değil mi?

Gelen ses ile sağıma doğru döndüm. Bir adam yanımda oturuyordu. Siması tanıdıktı ama bir türlü hatırlayamıyordum. Saçları siyahtı yüz hatları belirgindi. Yüzünde samimi bir gülümseme vardı. Tekrar konuşmaya başladı

-hatırlamıyorsun değil mi?

-Neyi?

-Bilmem. Hatırlamıyorsun sadece.

-Ne kadar saçma!

-Neden? Bu senin rüyan ve senin bilinçaltın. Beni yaratan sensin. Senin unuttuğun şeyi bilemem. Adı üstünde senin bildiklerinle var oldum.

-Bu bir rüya mı?

-Elbette. Sen yeryüzünde böyle güzel bir manzara gördün mü?

Parmağıyla işaret ettiği yere baktım.  Haklıydı. Görenleri lâl eden bir güzellikti. Cennetin bir tanımı yapılabilse bu manzarayla yarışamazdı. Kusursuzdu. Ancak görmüştü böyle bir manzara. Hemde çok yakın bir zamanda.

-Bilinçaltım hayatımdan bir adım geriden mi geliyor? Seni yaratan ben isem böyle bir manzara görmüş olabilmen gerekirdi.

-Ne? Benim tüm bilgim senin bana verdiklerin. Böylesi bir manzarayı yeryüzünde görüp nasıl benim de görmeme izin vermezsin?

-Ne kadar da saçma. Seni nasıl yaratmış olabilirim ki? Neden hatırlamıyorum?

-Unutkansın çünkü. Senin hafızanda yaşamak ne kadar zor biliyor musun sen? Sayende tüm yarattığın karakterler Einstein olduk. İçindeki çocuk karakter hücre inceliyordu geçen sefer. Depresyon sorumlusu psikolog oldu.

-Bekle bekle bekle. Senin dışında da mı kişiliklerim var?

-Takıldığın nokta hep mantıklı olanlar oluyor. Ve evet hemde oldukça fazla.

-Öyle mı? Peki senin sorumlu olduğun kişilik ne?

-Farkındalık ve kuşku.

-Tahmin edebiliyorum. Hatırlamadığım şeyler hakkında farkında olmamı ve neyi unuttuğum hakkında içime kuşku düşmesini sağlamandan belli.

-Sorumluluğumu oldukça başarılı yapmışım desene.

Ben şuan yaratmış olduğum bir kişilikle sohbet mı ediyordum? Tanrım! Bir anda başım inanılmaz bir ağrı ile sarsıldı.