Yedinci Oğul |TaeKook|

4- Dik Başlı Çekilmez Bir Çırak

Taehyung'dan: 

 Bu çocuğun başıma bela açacağını bilmek için yüzlerce yıl yaşamama gerek yoktu hayır, hatta ben başında olmadığım zaman dahi bana bela olacaktı. Her şeye öyle merak dolu bir korkaklıkla yaklaşıyordu ki orada bulunmak mı istiyor yoksa arkasına bakmadan nefesi kesilene dek kaçmak mı istiyor anlamak fazlasıyla zordu. Fakat toy oluşunun verdiği aptal cesaret ile merakından pek de uzak duramadığını görebiliyordum. Benden onu daha yakına götürmemi istediğinde de bunu anlamıştım. Yanında olmamı istiyordu çünkü güvende hissetmesini gerektirecek kadar korkuyordu fakat çocuksu cesaretle dolu kalbi ilerlemek için de yanıp tutuşuyordu. İşlerin ne kadar batacağını görmeden pes etmekten nefret ediyor olmalıydı. Bu, korkak yavru köpeğin şimdilik görebildiğim tek güzel yanı olabilirdi.

Korkaktı, kızım Glizia'nın basarak kırdığı dallardan çıkan her çıtırtıda ürküyor omuzları titreyerek sarsılıyordu fakat anlaşılan zorda kaldığında suratımın ortasına okkalı bir kafa atacak kadar gözü pekti. Ve doğruyu söylemek gerekirse... Ufaktan acımıştı. Burnumdaki ufak sızı ve suratımda süzülerek kendine ince bir yol çizdiğini hissettiğim ılık kan ile ona gülerken bana en son bu kadar sert vuran kişiyi hatırlamaya çalışıyordum fakat anılarım yaşadığım uzun yılları düşününce fazlasıyla derin bir çukurdu. Sanırım yüzyılları aşan uzun bir aradan sonra bu ufaklığa bana vuran ilk kişi unvanını rahatlıkla verebilirdim. 

 Sanki her an ona kızacakmışım ya da bağıracakmışım gibi bakmasına rağmen onu yeniden Glizia'nın üzerine bindirdiğimde sanki bunu bekliyormuş gibi dediklerimi yapası tutmuştu. Anlaşılan bana vurmasına neden olan cesareti... Bedenindeki tüm cesarete eşitti ve geriye yalnızca ona kızmamam için kendini gizlemeye çalışan bir köpek yavrusu kalmıştı. Çünkü ben henüz hiçbir şey dememiş olmama rağmen ata biner binmez gözlerini kapatmış ve kalan tüm yolu dediğim gibi atın üzerinde gözleri kapalı, sessizce durarak geçirmişti. 

Evim dediğim yer ormanın sonunda, sırtını eteklerinde dahi hâlâ beyaz karları taşıyan dağlara dönmüş büyüyle korunan bir bahçeye sahipti. Diğer avcıların aksine benim evim diyebileceğim kadar uzun yıllardır yaşadığım bir yer vardı ve sonunda evimi gördüğümde benden önce heveslenen Glizia'nın ufaklığı korkutmaması adına atı yalağına dek ilerletmiş ve bağlayıp hâlâ inatla gözlerini açmayan ufaklığı attan indirmiştim. "Sonsuza dek gözlerini kapatmaktan yanaysan güzel bir fikir. Çoktan vardık."

  Karşımda cümlemle eş zamanlı bana korku dolu iri gözleriyle bakan ufaklığa attığım her adımda kendini geriye çekiyor oluşu birkaç saat öncesinde bana kafa atmış olduğu gerçeğini sorgulamama neden olsa da anlaşılan bu veletle kat edilmesi gereken çok... Çok fazla yolum vardı. Öyle ki gözlerindeki korkunun arkasındaki çit kapısını görmesini engellediğine emindim. Düşüncelerimi kanıtlar gibi attığı adımların sonunda sırtı çitlere çarpınca açılan kapı ile kalçasının üzerine düştüğünde kaldırdığım kaşlarımla gözlerine baktım. "İçeri o botlarla girmeye tenezzül edersen seni doğrudan hortlaklara yem ederim." 

Sakin ses tonumu korkuyla sorguluyormuş gibi gözükse de bir cümle daha kurmaya gerek kalmadığından nasıl yapması gerektiğini gösterir gibi botlarımdan kurtulmuştum. Biraz lanet, biraz katran ve fazlasıyla çamur içeren hayatımda tek güzel şey evimken çiftlikten kaçan aykırı bir yavru köpeğin buraları dağıtmasına elbette izin verecek değildim. Ve elbette bu benim diğerleri arasında titiz bir adam olarak adımın çıkmasına fazlasıyla yetmişti.

Ufaklık sonunda üzerinde taşıdığı şokunu atlatmış gibi botlarını çıkarttığında hareketini onayladığımı belli eder gibi hafifçe kafamı salladım. En azından zor öğrenmiyordu. Bakışları hayranlıkla evimin dışında gezdiğinde her ne kadar şeytanlar ve cadılarla uğraşıyor olsam da normal insanlar gibi gururum okşanmıştı. Bu evden başka hiçbir şeye sahip değildim ve yorgun düştüğümde beni bekleyen bir evim olduğu gerçeği devam etmek ve eve dönmek için fazlasıyla yeterliydi.