RÜYA

CAFE

Kağıdı okuyunca bir anda sarsıldım. Bu bilgi, en azından beynimin karışmasına yetmişti. İlk defa böyle birşey olmuştu. İşte şimdi korkuyordum. Ya bir arkadaş eşşek şakası yapıyordu, ya da ciddi anlamda başım beladaydı. Bunu öğrenmek için maalesef şimdilik hiçbir seçeneğim yok.

Akşam yemeğini yedikten sonra odama geçtim ve başımdan geçenleri uzun uzun düşündüm. Kim, benimle niye uğraşmak istesin ki? Niye ben? Ya da sadece ben mi? Kafamdan bu tür soruları atamıyordum. Birileriyle konuşmaya ihtiyacım vardı. Miray'ı aradım. Olanları anlattım. O da inanamadı. Bir süre konuştuktan sonra kapattım ve derin bir uykuya daldım.

  "Eylül! Hadi kalk bak okula geç kalacaksın."

  "Tamam anne. 5 Dakika daha."

  "Eylül! Kime diyorum ben! Hadi, kalk."

  "Tamam anne tamam!"

  "Yapma öyle deli deli haller anneye!"

  Annemin bu sözünden sonra bir kahkaha basıp uyandım. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra aklıma dün olanlar geldi. Başımdan geçenleri bir kez daha değerlendirdim. Duygularımda hiçbir değişiklik yoktu. Hala korkuyordum...

  Bu sene okulun son senesi. Ve ardından üniversite. Her okulda olduğu gibi bizimde 1 ay sonra bir veda balomuz olacak. O gün için şimdiden çok heyecanlıyım. Bugün de okulda bu konu konuşuldu. Veda Balosunda, tüm sınıflar olacakmış. Benim aklım direk Umut'a gitti tabi. Ah bir de beni sevdiğini söylese. Tabi beni seviyorsa...

  Bugün de yine bir aksiyon vardı tabi. Tenefüste, gezmek için Miray'la dışarı çıktık. Geldiğimde sıramızın üstünde bir not vardı:

  "Eylül. Sanırım seni biraz korkuttum. Beni merak ediyor musun? Öyleyse çıkışta Luna Cafe'ye gel ve benim kim olduğumu öğren."

  İste yeni bir şok! Ne yapmam gerektiği hakkında daha en ufak bir fikrim yoktu. Ama onu, o kadar merak ediyordum ki çıkışta oraya gidecektim. Olayı Miray'a anlatmamaya karar verdim.

  Evet. Cafe'ye gittim. Çünkü bu olay artık ciddi anlamda canımı sıkmaya başladı. Kapıdan içeri adımımı attım ve onu gördüm. Siyah kapşonlu tam karşımda arkasını dönük duruyordu!