“One, two, three four, five, six, seven, eight! Eight, seven, six…..”
Practice para sa dance palabas, nakakapagod.
“O, tapos si Tricia naman sa itaas ng pyramid”
Eto naman o. porket magaling sumayaw, maganda at sexy—ay! Feelingera, magaan nalang, sige, rephrase. Porket magaan ako, ako nalang ang palaging nasa itaas ng pyramid? Psh.
Music: Fly by Nicki Minaj ft. Rihanna
“I came to win, to fight, to conquer, to thrive
I came to win, to survive, to prosper, to rise”
“Okay, sa chorus na part, ihahagis ng konte si Tricia para makatayo siya. Boys! Ingatan nyo!
“Oo naman, iingatan kita trish.” –Kenji
“Talaga lang! Dahil pag napano—“
“GO!”
“—WHOA!!!”
“Iingatan ko ang puso mo” –Kenji
“TRICIA! PROJECT AS IF BALLERINA KA NA LUMULIPAD!”
“To Fly, To Fly”
Narinig ko yun. Pero pag nagreact nako bali naman ang leeg ko.
“Get ready for it, get ready for it, get ready for it
I came to win
Get ready for it, get ready for it, get ready for it”
“OK! FREESTYLE KA MUNA JAN TRICIA! YUNG FIGURE ONE ANG STEPS NYAN PARA SA NASA BABA! YUNG PARANG FLOWER NA NAGBO-BLOOM”
“I came to win, to fight, to prosper, to thrive
I came to win, to survive, to prosper, to rise
To Fly, To Fly”
Parang mao-out balangce na talaga ako nito, nafe-feel ko na ang pagslide ng paa ko.
*slip*
“AAAAAAAAAH!”
“AY TRICIA!—Trainer
“OMG! SHE’S OUT!”
“Nako, Pa’no na ito”
“TIkyang! Gumising ka”—Bikay
“GURL! VIRGIN KA PA!!!” –Jane
-_o <---slowly opens one eye
“She’s awake!”—Twins
“Hu-uh, anyare? Uh nahihilo ako. *hinahagod ko ang ulo ko* Teka, Jane, Shunga ka talaga. Clinic ba’to?”
Tumingin ako sa mga tao sa palibot.
“Si Kenji?”
“Ha? Eh.. Tikyang, sinalo ka nya. Nabagok ang ulo nyo sa isa’t-isa, at, uhm.. ano kasi” –Ray
“Ano?”
“Kayo na ang magsabi. Di ko kaya.”
Tumayo si Jane at Rebecca, lumabas sila sa clinic.
Johan: “Kasi Tikyang, Tikyang *simulang umiyak ang kambal* si—“
Joshua: “Kenji, huhu, Cr- cri- critical. Huhu”
“Dinala siya sa ospital, sa ngayon, comatose pagkatapos maoperahan dahil nagka-blood clot ang utak niya. Tikyang, nasa ICU siya. Nabali Din ang parte ng spine niya.”—Ray
“Wala tayo sa clinic, nasa isang room tayo sa Grace Medical. Lumabas ang nanay mo sandali, tinawagan ang tatay mo sa Europe.”
Nagbibiro kayo, *nagsimula narin akong umiyak* Hindi pwede!
Sinubukan kong tumayo, pero paggalaw ko sa aking kanang kamay, may naka-connect na dextrose, wala na akong magawa kungdi umiyak nalang. Napansin ko rin ang neck brace.
“Anong nangyari sa akin?”
“Minor bone fracture lang. Kaya naka neck braces ka.”
“Inoobserbaran Karin ng mga doktor baka may maramdaman kang masakit sa ulo mo.”
*Bumulaga na bumukas ang pinto, at nag-uunahan silang Bikay at Jane papasok, umiiyak ng malakas”
“NO NO! IT CANT BE!” –Bikay
“TIKYA-HA-HA-HA- HANG!!!! Huhu! Si Kenji!”—Jane
“ ‘Iingatan kita’, those were his last words, and it was for you. After you fell on the ground, he was the one who caught you”—Bikay
“LAST WORDS??? ANONG IBIG MONG SABIHIN????
“KENJI! MMM, KENJI, HE PASSED AWAY.”—Jane
‘KENJI, HE PASSED AWAY’
Paulit-ulit bumubulong sa aking isipan ang sinabi ni Jane.
*Dud dug. Dug dug. Dug dug.*
Ang bilis, at ang lalim ng tibok ng puso ko, di ko alam kung ano ang gagawin ko.
Nag-flashback lahat ng memories ko with Kenji. When he caught me sa first day of school. His smiling face nung soccer game. Ang aming chat. His prank. At ang everyday talks namin sa school bus.
Tumulo ang luha ko, this time, it was nonstop.
* flashbacks ng mga moments with kenji *
“HAHAHHAHA TRISH IKAW BA IYON? HAHAHAHHAHA!”
“Uyy holding hands tayo.”
Tricia Salazar: Baka ano anag na-copy paste mo jan, hindi tama.
Kenji Hirotaka: Uy, Concern.
“Iingatan ko ang puso mo”
* end of Flashback *
“He saved my life.”
Yun lang ang nasabi ko.
“NO!”
Sumigaw ako, at ang dami na ng luhang dumadaloy sa mukha ko. Patuloy ako sa pagiyak.
“Tikyang anak, anong nangyari? Bakit ka umiiyak?”
“Ahh, wala ma. Nanaginip lang ako ng masama.”
“Oh, sige maligo nana’t male-late ka pa.”
“Opo ma.”
It was all a dream pala. Ito yung unang bangungot ko na umiyak ako. Sa lahat ng panaginip kong masama, like zombies, white ladies and chaka dolls, ngayon lang ako natakot, ngayon lang ako umiyak sa paggising. Ngayon ko pa naramdaman ang ganitong klaseng lungkot. Ngayon ko pa na-realize ang sakit ng nawalan ng kaibigan. At tulala akong pumunta sa banyo. Ang tahimik ko. For me, that was the worst nightmare ever. Kahit hindi ko pa siya masyadong kilala, I know that our friendship has rooted deep already. Sana hindi na ako managinip ng ganun ulit.
Dumating na ang bus. Pagpasok ko, agad bumungad sa akin ang nakangiting mukha ni Kenji. Di ko alam kung sinong malanding espiritung sumapi sa akin at niyakap ko siya.
“Oy, namiss mo ako no.”
“H-HA! Uh, hind-, uhmm.. AH, GOOD MORNING! ^_^!”
Wala na akong maisip eh, masaya ako na hindi ‘yon totoo. THANK YOU LORD!
Abangan...
