Ruhum sıkışık,bedenim darmadağın.
İçimde leş bir gömülmemiş ceset kokusu..
Bu kadar zor olmalı mıydı?Olmalıymış sanırım.
Son kez sarılıp arkamı dönüp gittiğimde göğsüme saplanmış hançeri çıkaramıyorum.
Göğsümde hala cehennem ateşi var.Soğuması gerekirken hala cayır cayır yanıyorum.
Sanki vücudumdan tüm gücümü alıp götürüyorlar. Ama öyle birden bire değil.
Acıta acıta,kanata kanata,söke söke alıp götürüyorlar.
Adım atmaya dahi hevesim yok.
Gerçekten böyle olmak zorunda mıydı?
Gerçekten hiç oluru yok muydu?
Sorular sorular..
Diğer yanda da göğsümden bir türlü çıkaramadığı hançer.
Ve ben bu iki yan arasında;
Boğuluyorum..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
VEDA
RomansaDünyalar kadar da sevsen,aşkından ölüyor,geberiyor da olsan,bir şekilde geliyor o veda vakti işte.
