Kafamın içinde yankılanan bu cümle ile yaşadığım şok anlatamayacağım kadar yoğndu, tek benim için değil Aoto içinde öyle idi, ikimiz de bir çam ağacının altında oturmuş öylece bekliyorduk, konuşmuyorduk, bakmıyorduk, hissetmiykrduk, susuyorduk...
Aoto: E-e-erika?
Aoto titreyen sesiyle konuştuğu sırada merakla ve ilgiyle ona döndüm, o ise hala karşıdaki ağaca bakıyordu, sonra başını hadifçe bana çevirdi mavi gözlerinde ilk defa çaresizliği görebiliyordum, ona hüzünle baktığım sırada dudaklarını arladı
Aoto: otele dönmemiz gerek...
Erika: evet ama takıma söylemelimiyiz
Aoto: hayır Koç ile konuşabiliriz ama
Erika: mantıklı, ya... Nathalie?
Aoto: onunla ben konuşurum
Bu cümleyi der demez yavaşça doğruldu, benim gözlerimse hala korku ve endişe karışımı bir duygu ile onu izliyordu, sonra bana elini uzattı, elimi tutup beni de kaldırdı içeri girdiğimizde herkes mutlu görünüyordu gözlerim Ryuuji ye kaydı o saat aralığında burda idi ama daha önceden öldürmüş ise bilemiyorum
Koç Kyoko ile dans ediyordu, onları beklemek zorundaydık, müziğin bitmesiyle tekrar masaya döndüler işte o zaman söze girdik
Erika: Koç sizinle bir şey konuşmamız gerek
Koç: tamam söyleyin
Erika: ama Koç * fısıldayarak* bu biraz özel
Koç: tamam geliyorun * Kyoko ya dönerek* hemen dönerim
Koç ayağa kalktı ve bizimle arka bahçeye geldi Aoto konuşucak durumda değildi, evet ağlamıyordu ama boğazının düğümlendiğini biliyordum... Bu yüzden durumu ben anlatacaktım derin bir nefes aldım
