alone|hyunin

9

Jeongin hızla yürüyordu eve gitmek için. Gözyaşlarından dolayı görüş alanı bulanıklaştığı için tam düşüyorduki iri kollar tuttu onu. Jeongin neye uğradığını şaşırarak gözlerini kırpıştırdı. Chan Jeongini bu halde görünce içinde bir şeylerin kırıldığını hissetti. "Jeongin bu hal ne, ne oldu sana?", "Bir şey olmadı hyung bırakta gideyim", "Ne demek bir şey olmadı bu halin ne o zaman?" dedi Chan. Jeongin bir kaç dakika bekledi kafasında topladı düşüncelerini.
"Chan hyung, seninle çok fazla vakit geçiremedik, ama geçirdiğimiz bu kısa vakitte ne kadar güzel bir insan olduğunu anladım." Chan "Ne diyorsun Jeongin-" demesine rağmen Jeongin sesinin titreyişini umursamayarak devam etti. "Bak Seungminin numarası" Jeongin cebinden buruşmuş küçük bir kağıt parçası çıkardı. "Lütfen onu üzme ve iyi bak, umarım çok mutlu olursunuz"

Chanın bir şey demesine izin vermeden hızlıca evine yürümeye devam etti. Seungmini arayıp akşam buluşup buluşamayacaklarını sordu. Onay alınca yüzüne minik bir gülücük yerleşti.
"Kurtuluyorum"