Begin tot eind -boek 2- On Hold

19

~Merel~

Ik word wakker van zacht gefluister van mensen "je moet het haar vertellen" zegt de vaag bekende stem van Jade "ja maar ik weet niet hoe, wanneer en of ze me wel wil" hoor ik Blaze zeggen. Over wat hebben ze het. Ik wil me net omdraaien maar stop kreunend van de pijn meteen kijken de 2 mensen naar mij en komen naar me toegesneld. "hey" zegt Blaze zacht ik glimlach zo hoef ik niks te zeggen. "Alles goed" vraag ik "ja nu je er terug bent wel, en met jou want jij bent hier het patiënt he" zegt Jade lachend "goed zover het goed kan zijn" zeg ik en ze knikken. "Dag merel" zegt een vrouwelijk dokter die binnenkomt "hoi" zeg ik terug. "zouden jullie zo vriendelijk willen zijn en de kamer eventjes verlaten" vraagt de dokter aan Jade en Blaze en ze gaan buiten wachten. 3oke we gaan even je bloeddruk meten en een beetje bloed prikken en dan gaan we op een andere plaats je wegen" vertelt ze ik knik en wacht rustig af tot ze gedaan heeft. Na dat mijn bloeddruk gemeten is en mijn bloed geprikt is gaan we naar een andere ruimte. "oké zet je maar op de weegschaal, wil je jouw gewicht zien" zegt/ vraagt ze "euhm ja denk ik" zeg niet zeker dat ik het eigenlijk wil weten. "Je weegt momenteel 45 kg " zegt ze wow ik weeg weinig zeg "Hoe gaat het eigenlijk met Emma" vraag ik haar nu ik er aan denk "Alles is in orde met haar ze is gezond op de paar blauwe plekken na" antwoord ze ik knik al iets blijer. Ik ben inmiddels al terug in mijn ziekenhuiskamer. Jade en Blaze zijn ook naar huis gegaan en ik ben net van plan om naar Emma te gaan die hier ook ergens moet liggen. Ik sta op en neem dat rollend ding mee waar ik aan hang mee naar buiten en ga naar de receptie. Daar aangekomen zie ik een meneer zitten. "Goedendag waar ligt Emma" vraag ik zacht en hij kijkt op "welke" vraagt hij vriendelijk "ze is een kind van 8 en samen met mij binnen gebracht ik ben Merel Van Dijk" zeg ik met mijn naar er meteen bij. "Verdieping 1 kamer 100" zegt hij en ik ga er naartoe. Ik neem de lift niet omdat ik claustrofobie heb gecreëerd door hem dus neem ik de trappen veel is het toch niet en die roller is niet zwaar. Na 5 minuten ben ik al op de eerste verdieping en zoek naar kamer 100 die ik niet veel later vind met open deuren. Ik zie iemand zitten dus klop aan voor en ga dan naar binnen en kijk meteen naar Emma die daar lachend ligt. "Hey meid" zeg ik blij om haar te zien "Merel" roept ze en komt op me afgesprongen en we knuffelen stevig. "Hey" zegt haar mama Els "hoi" zeg ik terug als ik Emma heb los gelaten en op het bed ben gaan zitten. "bedankt" zegt Levi die er ook was, ik kijk hem niet begrijpend aan. "Voor het zorgen van mijn zusje toen jullie weg waren" zegt hij voor de duidelijkheid "ah, geen dank ik weet hoe het is om dit mee te maken en ik wou niet dat ze er onder zou lijden" zeg ik zacht tegen hem en hij knikt. Na een tijdje ga ik terug naar mijn eigen kamer want het is ondertussen al 17 uur. Aangekomen in mijn kamer komt de verpleegster, of hoe je ze ook noemt, eten brengen die ik rustig opeet. Ze zijn net mijn plateau komen ophalen en neem nu de afstandsbediening en doe de TV aan. Na een tijdje heb ik eindelijk een film gevonden die op iets trekt namelijk 'The hungergames'. De film is rond 22 uur gedaan en doe dan TV uit en probeer dan te slapen.

~droom~

"Je luistert ook nooit e stom kind" roept hij uit tegen mij terwijl hij me vast maakt aan een stoel in een donkere kamer. Hij doet het licht aan en zie aan 1 kant van de muur allemaal messen en zwepen hangen wat dus betekend dat ik in een martelkamer zit. "Ik zal je eens een lesje leren, dan zul je het niet meer vergeten." Zegt hij en pakt een zweep en een mes. Hij begint me met de zweep op mijn rug te slaan en ik probeer zo minmogelijk lawaai te maken en te bewegen. Na een tijdje kan ik het niet meer volhouden en laat ik een pijnlijke kreun horen tussen mijn tranen heen. "Och doet het pijn" vraagt hij op een gemene kindertoon maar zeg niks. Nu neemt hij het mes en begin op mijn armen en benen te snijden eerst minder diep maar hij gaat dan steeds dieper tot ik het uitschreeuw van de pijn.

~einde droom~

Zwetend word ik wakker en voel nattigheid op mijn wangen waar ik nu over wrijf. Blijkbaar heb ik ook echt zitten huilen. Ineens gaat de deur van de kamer open en komt er een verpleegster binnen lopen "Alles oké" vraagt ze bezorgd terwijl ze naar de hartmonitor kijkt. Ik schud nee terwijl ik weeral begin te huilen. Ze gaat ineens weg naar weet ik veel waar en laat me dus gewoon achter. Na een kwartier komt ze weer binnen maar dan met nog iemand maar door mijn tranen - die nog steeds niet op zijn trouwens - zie ik alleen maar wazig. "Hey meid ik ben het" zegt de bekende stem van tinne die me in haar armen neemt en me begint te sussen. Ik begin steeds rustiger te worden en mijn ogen beginnen ook steeds zwaarder te worden tot ik in een droomloze slaap val.

995 woorden