Yüreğimdeki Notalar

Bölüm 1: Açılan Kapılar

Herkese merhaba! Yeni bir hikayeye başlıyorum. Çok keyifle kafamda kurduğum, sürekli hayal ettiğim bir kurgu oldu. Umarım siz de beğenirsiniz. Geri dönüşlerinizi oy ve yorumlarınızla bana belirtmeyi unutmayın lütfen. İyi okumalar!

              Bölüm 1; Açılan Kapılar

Tchaikovsky, Pezzo Capriccioso. Op. 62
Yasemin'in yarışmada çaldığı eser. O çalarken siz de arkadan açabilirsiniz.. Umarım beğenirsiniz.

İstanbul'un geniş ve akıl almaz uzunluktaki sokaklarında kaybolmak üzereydim. Sırtımdaki yükü daha sıkı tutarak taşıdım. Kalbimi, sırtımda taşıyordum. Bu benim kalbimdi.

Adımlarımı hızlandırarak telefonumda okumakta olduğum adrese doğru yol aldım. Hızlı olmam gerekiyordu. Geç kalmak istemezdim.

Kafamda notaların dönüp durduğu bir yolculuk oldu. Kafamı kaldırdığımda tüm görkemiyle karşımda duruyordu, kaderimi belirleyecek olan yapı.

Kendimden emin bir duruşla, döner kapıdan geçtim. Güvenliği sorunsuz bir şekilde geçmiştim bile. İçeri girer girmez içimi bir heyecan kapladı. Bilinmezliğin heyecanıydı bu. Sabırsızlıkla aradığım salonu bulmak üzere dolanmaya başladım. Üzerimdeki siyah eteğimin hafifçe yukarı çıkmakta olduğunu hissediyordum. Tenime değen kumaş, daha da ter dökmeme sebep oluyordu sanki.

Nihayet aradığım salonu bulduğumda, "Yirmi yedi. Uğurlu rakamım olacak mısın bakalım?" diye mırıldandım.

İçeri girdiğimde beni karşılayan görevli hanımefendi, numaramı verip, kulise doğru beni yönlendirdi. Hızlı ama aceleden uzak adımlarla yürüyordum. Bir yandan juri koltuğunda sohbet eden insanlarda geziniyordu gözüm. Kaderimi belirleyecek insanlar bunlardı işte. Kulisteki kargaşayı girer girmez hissettim. İnsanlarla göz teması kurmamaya çalışarak kendime bir köşe buldum. Çantamı ilk bulduğum yere koyarak notalarıma göz attım.

Zihnimde çalışıyormuşum gibi hayal ettim. Bu benim egzersizimdi. Kollarımda çellom varmış gibi...

Bu ilk yarışmam değildi. Bu ilk elemem de değildi. Ne yarışmalardan geçmiştim... Fakat bu, en önemlisiydi. Bu bursa ve eğitime ihtiyacım vardı. Yarışma sonunda verilecek para ödülü, uzun bir süre beni geçindirirdi. Üstelik ülkenin en başarılı müzik okulunda tam burslu okuma fırsatı veriliyordu. Kazanırsam önüme açılacak kapıları düşünemiyordum bile. Bu, çok ama çok büyük bir fırsattı.

Zaman hızlıca aktı, oysaki ben buraya yeni gelmiş gibiydim. Yetkili kişi benim numaramı okuduğunda, sakince yerimden kalktım. Cebimde her daim tuttuğum fotoğrafa bir bakış attım. "İzle beni babacığım, başaracağım." Çellomu sımsıkı tutuyordum ki, varlığını iyice hissedebileyim. Arkasından yürümeye devam ettim.

Sahneye adımımı attığımda nefesimi tuttum. Kafamı kaldırdığımda gördüğüm el boyası, işlemeli tavan nefes kesici görünüyordu. Büyülenmiş gibiydim.. Giydiğim kısa topuklularımdan çıkan sesler, bana ayrılan koltuğa varmama kadar devam etti. Başımla juriyi selamladım.

"Yasemin Sönmez. İstanbul Üniversitesi Devlet Konservatuarı yaylı çalgılar, viyolonsel bölümü ikinci sınıf öğrencisiyim." dedim sesimi sabit tutmaya çalışarak. Ortaokulda yetenek sınavıyla girdiğim okuluma, hala devam ediyordum. Bu hayatımdaki en büyük şansımdı.

"Hoş geldin Yasemin. Hazır olduğunda başlayabilirsin."

Derin bir nefes aldım ve yerime oturdum. İzleyicilerin gayet kalabalık olduğunu görebiliyordum. Bu beklediğim bir durum değildi. İstemsizce gerildim. Omuzlarımı hafifçe gerdim, rahatlamaya çalıştım.