Tek Bölümlük Hikayeler

Tıklayan Kapı

Merhaba arkadaşlar, bu bölüm bir hikaye değil, yine başımdan geçen birşey anlatmak istiyorum. Hoşunuza gider umarım, iyi okumalar
Okulda öğle arası kafamı sırama gömmüş korku hikayeleri okuyordum. Yaklaşık bir haftadır yüzlerce korku hikayesi okudum ve bağlandım galiba. Her neyse o sırada annem mesaj attı "anahtarın var mı, dışarı çıkacağım" diye. "Var" yazıp mesajı gönderdim. Okulda son 3 ders ve servis her zamanki gibi korku hikayeleriyle geçti. Eve normalden 10 dakika erken vardım. En üst katta oturuyoruz. Asansörden inip uzun koridorun sonundaki kapıyı alışkanlıktan dolayı tıkladım. Sonra annemin evde olmayacağı aklıma geldi. Tam elimi anahtarımı almak için çantama atıyordum ki arkadan biri kapıyı tıklattı. Elim çantamın fermuarında kaldı. Neler oluyor dedim, gereğinden fazla mı korku hikayesi okudum yoksa. Hayal gücümdür yani pskolojik olarak duydum sandım derken o saniye içinde kapı yine arkadan ritmik olmayan bi şekilde vurulmaya başladı. Bu anlattıklarım ve anlatacaklarım saniyeler içinde oldu. O an aklımdan en az yirmi hikaye senaryosu yirmi de film sonu geçti. Bir kaç saniye sonra ancak hareket edebildim. Sendeleyerek iki adım geri attım o an annem kardeşlerim babam arkadaşlarım geçti bi an gözümün önünden, her an kapı açılıcak diye bekliyodum içerde beni ne beklediğini bilmeden ve hala bizim katta olan asansöre kadar koridoru nasıl koştum bilmiyorum. Kalbim deli gibi atıyodu. Ekranı açık olan telefonumun filmlerindeki gibi çekmiyeceğini sandım ama yanıldım telefonum çalışıyordu. parmaklarım titreyerek annemin numarasını tuşladım ve ara tuşuna bastım. O sırada hala gözyaşlarıma engel olamıyordum. Apartmanın kapısına gelince kilometrelerce koşmuş gibi hissettiğimden apartmandan bahçeye çıkamadım olduğum yerde dondum kaldım. Annem açtı telefonu. Zar zor konuştum. "Anne, nerdesin?". İşte o mükemmel yanıt "kızım arkadaşımın işi çıktı erken döndük, sana mesaj yazıyodum tam da". Kapıya vuranı da tahmin etmek çok zor olmadı. 11 aylık kız kardeşim her okul çıkışı beni kapıda bekler, nerden biliyim kocaman olmuş da kapıya vurmayı öğrenmiş. Eh anne yani neden aramıyosun ki evdeyim diye. Bu da kalp krizi geçirten gülsem mi ağlasam mı bilemediğim bi anım işte. Annem ve babam bütün gün dalga geçtiler bununla. :)