Give Me Hope So I Don't Die || Minsung

私の母と私の父

Hyunjin Bang Chan ile gideli sadece yarım saat olmuştu ve Jisung şimdiden kötü hissetmeye başlamıştı. Arkadaşı için korkmayacağını söylemiş olsa da gerçekten çok korkardı gece evde yalnız kalmaktan. Çoğu zaman tek başına bile uyuyamazdı. Hyunjin'in yanına giderdi.

Evin tüm ışıkları açık ve perdeleri kapalıydı. Öyle oturmuş televizyona bakıyordu. Ama bunların hiç biri korkusunu dindirmiyordu. Telefonunu eline aldı ve biraz göz gezdirdi. Sekiz buçukta kimse uyumamıştır ne de olsa diye düşünüp rastgele birine mesaj atmak için tıkladı.

Soojin ve Jisung WhatsApp konuşması

Jisung:

Soojin, uyumuyorsun değil mi?

Soojin:

Salak mısın sen, bu saatte uyunur mu?

Belki 00:00 gibi uyurum

Ne oldu ki?

Jisung:

Hiç, canım sıkıldı yazayım dedim

Soojin:

Hmm anladım, o zaman ben sana efsane bir şey anlatacağım

Bugün kütüphaneye gittim

Sonra çıktım işte eve doğru yürürken Minho'nun evinin önünden geçiyorum

Ev değil köşk aslında ama neyse

Bahçenin demirli kapısından gördüklerime şok oldum

Minho'nun babası elinde tahta kocaman bir sopayla

Minho'yu dövüyordu

Ama nasıl vuruyor görmen lazım

Benim canım acıdı lan

Ama Minho yere yığılmadı, babasına inat o gidene kadar dimdik durdu

Tabii sonra güvenlik yüzünden oradan gitmek zorunda kaldım

Yoksa girip iyi olup olmadığını soracaktım

Jisung:

Bu aralar Minho bir değişik zaten

Soojin:

Sen ne gördün?

Jisung:

Hyunjin geçen gün perişan halde ağladığını görmüş

Bana da 'Gerçeklerden anlayacak kadar gerçekçi bir insansan bir şeyleri fart etmen lazım' dedi

Acaba sorunu ne bunun?

Soojin:

Telaşlanabiliriz çünkü bunlar normal değil

Minho asla ağlarken kimsenin kendisini görmesine müsaade etmez

Ben onu bildim bileli bu ilk defa oluyor

Jisung benim gitmem lazım, babam çağrıyor

Yanlışlıkla okul gezi planlarının kağıdını deterjana soktum

Jisung:

Sorun yok, görüşürüz

Soojin: